西风先到岩扃。月笼明。金露啼珠滴翠,小银屏。
一颗颗,一星星。是秋情。香裂碧窗烟破,醉魂醒。
片月落寒白,微风生近林。不知侵晓雪,已压四山深。
太素还群有,虚灵见寸心。丘琴尽清散,一弄水龙吟。
江水是弱水,久已沉羽毛。江水是江水,我岂无轻舠。
中流双鸳鸯,唼波影凌乱。鸳鸯且莫飞,我有好针线。
绣在合欢被,与汝日相见。
时光潜去暗凄凉,懒对菱花晕晓妆。
初坼秋千人寂寞,后园青草任他长。
厌花落,人寂寞,果树阴成燕翅齐,西园永日闲高阁。
后堂夹帘愁不卷,低头闷把衣襟捻。忽然事到心中来,
四肢娇入茸茸眼。也曾同在华堂宴,佯佯拢鬓偷回面。
半醉狂心忍不禁,分明一任傍人见。书中说却平生事,
犹疑未满情郎意。锦囊封了又重开,夜深窗下烧红纸。
红纸千张言不尽,至诚无语传心印。但得鸳鸯枕臂眠,
也任时光都一瞬。
愁多却讶天凉早,思倦翻嫌夜漏迟。
何处山川孤馆里,向灯弯尽一双眉。
落帆新城曲,维舟古河右。幽寻得危亭,星斗穿户牖。
西风扫残叶,庭宇不待帚。娟娟云间月,亦复照杯酒。
明朝又东南,污流映衰柳。莫以此时心,炽然分净垢。
一径惬幽寻,悠然世外心。不缘流水泛,那识落花深。
潭影澄天镜,松声韵素琴。前林烟磬发,归晚月沉沉。
皎洁浑无染,团团孰与裁。秋风原不妒,四序自相催。
春时桐树叶幢幢,风动书签月浸窗。重到已为人剪伐,一阶残雪吠惊厖。