桃花初发红。
芳草尚抽绿。
南音多有会。
偏重叛儿曲
年少不再得,朱颜易凋零。春浓不作赏春去,春风亦笑人无情。
平湖照天浮醁醽,湖边柳色蛾眉青。远山空翠尽烟淡,扁舟画舸何纵横。
金壶有酒君且倾,桑田屡变湖边亭。人生得意且酣畅,羲和六辔无停行。
我吹玉箫对杨柳,君当长歌更挥手。意阑酒尽各自归,荣辱于人复何有。
神仙休鍊九转丹,焦身苦思良为难。不如逢春对酒但适意,且与笑乐开心颜。
水浊不见石,云深欲无山。利欲酷似之,翳彼方寸间。
年来名利嗟已矣,如云过山石沈水底。不似庄生形槁木,心死灰,又不如瞿昙氏,面壁九年身不起。
物来自解鉴妍丑,事至常思见非是。始知至静可观动,是非妍丑皆从彼。
静中有乐我素谙,字我静能斯不愧。春花灿烂秋叶零,岁月奔驰老将至。
静能静能可若何,归全须究曾参旨。
春风应应至,寸草亦知时。人生非木石,谁能无所思。
桃花乱愁眼,柳叶忆蛾眉。所思良不遂,愿言何可期。
嫁君苦太迟,别君苦太早。官行有程期,不得暂相保。
妾有嫁时衣,金缕光葳蕤。送君即远道,数日望君归。
君去竟何许,君归竟何长。昔为胶与漆,今为参与商。
朝看云间雁,暮看水底鱼。雁鱼过几许,何处寄君书。
有食不下咽,有衣不被体。夜回九转肠,日下千行泪。
阶前萱草长,奁内粉黛空。萱草不解忧,粉黛为谁容。
人生若朝露,颜色岂长好。况乃怀忧愁,忧愁复易老。
及春不开花,结子待何时。君在须早归,妾在长相思。
妾不愿君富贵,妾只愿君贱贫。贱贫足相保,富贵多弃旧。
妾不愿君成功,妾只愿君早归。早归及年少,功成妾已老。
君去妾二八,容颜花莫如。肌白不著粉,色红不施朱。
即今君尚未酬勋,妾年二十已有馀。
香暧金堤满,湛淡春塘溢。已送行台花,复倒高楼日。
蹀躞青骊马,往战城南畿。五历鱼丽阵,三入九重围。
名慑武安将,血污秦王衣。为君意气重,无功终不归。
前有浊樽酒,忧思乱纷纷。小来重意气,学剑不学文。
忽值胡关静,匈奴遂两分。天山已半出,龙城无片云。
汉世平如此,何用李将军。
陌上何喧喧,匈奴围塞垣。黑云藏赵树,黄尘埋陇垠。
天子羽书劳,将军在玉门。
薄暮有所思,终持泪煎骨。春风惊我心,秋露伤君发。