志伸盛意气,揽辔轻四方。志屈颓意气,泥情恋穷乡。
气盛万里近,气颓百里长。不然宛与许,故自逼襄阳。
胡为孟夫子,到此多叹伤。况我家东海,跋涉趋汴梁。
汴渠达汝颖,遂以涉湖湘。湖湘何足道?行复极炎荒。
东皋结亭子,平远眺南陌。映窗植修篁,四面绕松柏。
阴晴作明晦,时有云气积。以此名归云,诗酒酬佳日。
王子沈幽士,微吟好独立。林君自潇洒,徙倚多风格。
任生称善书,挥驰满东壁。张老方外人,叔白之琴客。
无闲雪与月,亦复昼连夕。一去百越游,十载遂绝迹。
归来寻旧欢,诸君皆安适。松竹尽剪伐,栋宇亦倾侧。
稍复理荒秽,渐次事修葺。佳木会重栽,斯人宁再集?
更名为感旧,与尔抱长戚。
昔登蒋公门,忽忽五十载。于今见犹子,省记似前代。
庆源得馀波,家范禀性诲。笔下吐雄文,滔滔涌江海。
胸中抱英气,落落等嵩岱。十尝试一二,卓荦已称最。
还朝才几时,何时又补外。河湟复古地,形势壮且大。
册府图籍存,充国城垒在。临洮建都府,节制中机会。
守之扼喉吭,动则攻腹背。西羌辄犯顺,种落异向背。
呼嗟秦雍间,氛祲恐未艾。连年困飞挽,何日贮仓廥。
一病费调养,已甚其可再。绥怀与剪荡,黑白灿利害。
吾君鉴勤远,静制六合内。仁如天地心,万类悉容贷。
不矜灵旗伐,未奏短箫凯。一旦春风来,生意入穷塞。
载瞻将军钺,犹识使者旆。治边信有术,岂徒威克爱。
折杨柳,折得柔条持在手。慇勤赠与远行人,人去书来莫厌频。
明年柳发黄金芽,却望归辕早到家。春来春去须臾事,莫待漫天飞雪花。
折杨柳,愁思多。短长亭畔崎岖路,送尽行人奈尔何。
涉水更登陆,所向皆清贞。
寒草不藏径,灵峰知有人。
悠哉炼金客,独与烟霞亲。
曾是欲轻举,谁言空隐沦。
远心寄白日,华发回青春。
对此钦胜事,胡为劳我身。
楚万重阳日,群公赏宴来。共乘休沐暇,同醉菊花杯。
逸思高秋发,欢情落景催。国人咸寡和,遥愧洛阳才。
春气暄妍御夹纱,玉钗双袅绿云斜。倚栏看遍庭前树,尽是枝头结子花。
一身英气射光芒,北定中原事转长。落得两篇出师表,至今只是汉文章。
谁念三闾久陆沉,饱霜犹自傲秋深。年年吞吐说不得,一见黄花一苦心。
碧海漫漫烟雾低,三山风惊别鹤飞。千年华表会能归,不及双乌乘夜栖。
乌来相喜哑哑啼,寒月影移庭树枝。枝上营巢庭下食,追随应笑尘中客。
人生聚散羡双乌,乌若别离头已白。光阴百岁共有几,空有相思泪如水。
因君试写别鹤吟,拂弦欲动悲风起。