一杯为我贳天刑,便觉人间有独醒。忆昨金华侍经席,曾分甘露饮春庭。
一双分我洞庭秋,梨枣傍观不那羞。唤得风霜回齿颊,夜寻清梦五湖舟。
巅崖峭绝撑碧空,倒卧老松如老龙。
奔流落峡喷白雪,石角险过百丈洪。
我昔放舟从此出,捩拖挂帆气欲折。
春风回首三十年,至今认得山头月。
草堂清晨看图画,画里之人闲似我。
波涛汹涌都不知,横箫自向船中坐。
酒壶茶具船上头,江山满眼随处游。
安得更唤元丹丘?相携共上黄鹤楼。
促促何促促,丈夫生儿美如玉。长城游荡不思归,令我只身守空屋。
不愿汝学班定远,不愿汝学马相如。定远生不入玉关,相如死不还成都。
但如塞翁父子长相保,得马失马何足道。又如庞公携家隐鹿门,遗安遗危俱不论。
贵而衣貂不如贫而缊枲,离而食肉不如聚而饮水。
身虽促促心得宽,为汝白头屋中死。
爱此轻圆铁铸成,何须楚竹选孤生。年多化作青蛇色,夜静吹如彩凤声。
绣出碧花凝错落,冷含金气发铿清。最宜携向君山去,一听仙翁奏月明。
四始诗之至,源流治世音。后来无郑卫,蛙蚓谩呻吟。
金装宝剑值万千,石上横磨太古前。丝缑消烂那复言,竹杖未化蛟龙眠。
匏裁瓠切随所用,土拭当有张雷贤。革室夜锁声铿然,木刃谁与淬寒泉。
长不过三尺,坚如太古铁。身虽粪土贱,名在佳果列。
中心唯养恬,外貌颇多节。凭君暂收采,彼此无摧折。
日日高楼倚望君,口吟心想跂清尘。土膏著雨苍葭出,山色凝云翠黛颦。
卑冗一官谁羽翼,异同千状极艰辛。十分明月迎新守,寸步江村老尽春。
洞门回首即天涯,碧树深藏碧玉家。三度事成三夜梦,一番寒减一分花。
频来得似穿帘燕,欲近难如上水查。剩有顾侬心迹在,玉纤亲赐凤团茶。