一洗街头百日尘,危楼飞起蜀江滨。霞拖水面缲红锦,月涌云心碾白银。
村巷鸟衔残栗过,野塘鱼戏晚荷驯。卜邻万里桥西好,称此秋风落第身。
寒风剪剪岁交除,深巷人来辙迹疏。雪后汲泉朝祀灶,镫前藉草夜翻书。
名心未尽因谋养,世议方宽足遂初。好是临邛长作客,得教壁立似相如。
滔滔孟夏逝如斯,亹亹文王鉴在兹。帝杀黑龙才士隐,书蜚赤鸟太平迟。
民皇备矣三重信,人鬼同谋百姓知。天且不为何况物,望先万物出于机。
莫信樵人说,秦时有树存。
青天浮渤澥,白日走昆仑。
为有愁千斛,时须酒一尊。
提壶亦相劝,花下绿阴繁。
爱酒知是僻,难与性相舍。未必独醒人,便是不饮者。
晚岁无此物,何由住田野。
无我原非你,
从他不解伊。
肆行无碍凭来去。
茫茫着甚悲愁喜?
纷纷说甚亲疏密。
从前碌碌却因何,
到如今,
回头试想真无趣!
泽国凉风起白蘋,天涯一望绝音尘。瑶华欲折情难寄,鸿雁不来秋正新。
梦入池塘频见汝,别来词藻定惊人。栖迟莫共垂双翮,万里青云好致身。
去年秋值罢文闱,今岁无憀自陕归。
雪月好吟还唱和,风云未至且依违。
江南梅早多红带,渭北山寒少翠微。
犹赖一樽消遣恨,不堪枨触口躁时机。
飞蓬似征客,千里自长驱。塞禽唯有雁,关树但生榆。
背山看故垒,系马识馀蒲。还因麾下骑,来送月支图。
雁影横空,触忤情怀难说。记西窗、匆匆话别。盈盈秋水,渺行舟如叶。
剩凝眸、暮云千叠。
虚堂帘卷,不奈雨丝初歇。听蛩声、离心百结。年来憔悴,最深秋时节。
待归期、早梅如雪。