数丛芳草在堂阴,几处闲花映竹林。攀树玄猿呼郡吏,傍谿白鸟应家禽。青山看景知高下,流水闻声觉浅深。官属不令拘礼数,时时缓步一相寻。
送君鲁郊外,下车上高丘。萧条千里暮,日落黄云秋。
举酒有馀恨,论边无远谋。河源望不见,旌旆去悠悠。
舍舟上樵径,晴眺分纤毫。循途凡屡盘,获奇随所遭。
崩崖露云根,长风势渐饕。诸峦徐束体,始识身已高。
过雨忽足下,发上天气交。在舆尚苦疲,何况舁者劳。
首虐乘人车,筋力嗟尔曹。斗上复稍垂,豁然辟林坳。
老松得成鳞,岩土抽春毛。梵僧构幽栖,人龙同一巢。
入门气得苏,豆笋罗山庖。到此惭浮名,徒为猿鸟嘲。
我何不径然,将家住藤梢。
众草穿沙芳色齐,蹋莎行草过春溪。闲云相引上山去,人到山头云却低。
五陵春色泛花枝,心醉花前远别离。落羽耻为关右客,成名空羡里中儿。都门雨歇愁分处,山店灯残梦到时。家住洞庭多钓伴,因来相贺话相思。
鹊声迎客到庭除。问谁欤。故人车。千里归来、尘色半征裾。
珍重主人留客意,奴白饭,马青刍。
东城入眼杏千株。雪模糊。俯平湖。与子花间、随分倒金壶。
归报东垣诗社友,曾念我,醉狂无。
风竹萧萧昼掩门,久无筇屐破苔痕。忽传江上青衫客,来访溪南黄叶村。
千里相思劳仲悌,一人知己感虞翻。文章自是吾生事,试与高贤共榻论。
天落长河燕尾分,一篙新涨浩无垠。孤蒲叶矩平涵绿,杨柳风微细蹙鳞。
棹倚沧州迷蜃窟,鸥眠红雨落花津。应知巴蜀消残雪,万里流来一样春。
淡月笼春沙,幽禽弄寒竹。烟际灭孤帆,江天自寥廓。
王生非狂者,乃以善哭称。每至欲悲时,不閒醉与醒。
音词初恻怆,涕泗随纵横。问之无所言,坐客笑且惊。
王生不暇恤,若出诸其诚。嗟我与生友,此意犹未明。
丝染动墨悲,麟亡伤孔情。韩哀峻岭陟,阮感穷途行。
涕流贾太傅,音抗唐衢生。古来哭者多,其哭非吾名。
生其偶然欤,何苦摧神形。如其果有为,为尔同发声。