长松舞高寒,落涧泻清泚。笙簧响天上,金石鸣地底。
云容何润泽,下有隐君子。乐此山水音,清若变流徵。
怪我从何来,尘土两目眯。寇戎在江浒,荐食心未已。
赤囊走边报,朝暮异忧喜。安知隐人乐,胜绝有如此。
古来成败事,不入山中耳。愿言晚相收,置我岩壑里。
酌泉得醒心,茹朮可不死。况有载酒人,半道同栗里。
挺生英杰百夫防,高义孤忠少颉颃。艰食屡分图共济,危城百战誓同亡。
延津剑去秋无气,合浦珠还夜有光。三复园亭新墓表,哀荣宁独在泷冈。
天地闭不泰,贤人隐山泽。如何尧舜代,箕颍有逸客。
消长存乎时,出处惟所适。箕子之明夷,钓筑亦潜迹。
乘桴海上游,采芝商中匿。有道盍来仪,经纶建皇极。
致君义轩庭,安民仁寿域。岂必同蚯蚓,蟠屈泥中食。
角蛇啼,翼虎飞。百年凤凰坏,五色鹓雏饥。盲风怪雨连三月,青天白日宁无时。
少日尝嗤稼圃非,近来闲听老农知。
世间机械从来耻,不惮晨昏抱瓮疲。
老桐初无异,憔悴辈散木。
良材固自信,终岁委空谷。
孤根听霜霰,厥命寄樵牧。
虽云具宫徵,谁意望琴筑。
天公怜冤愤,霹雳驱怪伏。
蛟龙出苍干,电火燃裂腹。
造物一愍吊,为惠在反覆。
神驰变废物,瞻赏改旧目。
裂为君子琴,日奏太古曲。
因知物兴废,尚尔转祸福。
志士抱孤操,来者怳未卜。
壮年昧筹算,奚用定荣辱。
洛阳马叟世称贤,童稚相看四十年。
只道诗名传宇内,宁知酒债满江边。
蓬蒿久没扬雄宅,虾菜聊随范蠡船。
此日将书付归雁,不胜清泪湿吴笺。
破晓凭栏望,千山隐雾深。阳光初透处,云表灿成金。
但觉秋来爽,浑忘老病侵。为资培画兴,日日此登临。
半间屋抵斗来大,一个身同山样高。
侧坐斜眠俱不得,烦君除去一牛毛。
庵居背郭称疏慵,道韵清孤野趣浓。花径萦回通小市,竹窗窈窕纳遥峰。
五更风递严城角,半夜霜清古寺钟。昨日邻翁告东作,四郊春雨起降龙。