古松奇石水潺潺,小小茅庵一两间。
野性自知难适俗,山林僻处且偷閒。
结发事孔颜,嚣嚣恣仰止。壮怀久拓落,一旦副知己。
儒冠不误人,况乃私天子。尧舜可再生,夔龙未终死。
中夜激衷肠,耿耿图国士。丈夫遇明时,功名安足比。
功名岂能捐,所保在廉耻。
江左群山囿,仙丘倚太霞。上清分亢爽,南谷抱谽谺。
台观黄琼宅,林峦赤虎家。天池开宝鉴,日井射金砂。
桂霣秋岩粟,桃烘晓岸葩。泉香通美竹,云液嫩灵芽。
俯涧松偏润,缘崖径自斜。幽亭宜水绕,晴阁受岚遮。
神舄丹扃秘,玄关紫气赊。石桥留月色,银浦渺皇华。
愿解延陵剑,终乘博望槎。临风一邂逅,食我枣如瓜。
日暮江逾阔,秋深水不波。寒沙求食鸟,远浦挽船歌。
万物艰辛里,劳生感慨多。低回思作者,此意欲如何。
临风把酒此何时,白首登临亦暮迟。
一片湖光寒日里,品题都是北来诗。
一笑归来百事疏,溪山随意葺吾庐。
有时临水亦清矣,无事听禽皆起予。
但喜达人谋熟醉,不知论者谓因余。
马蹄未踏门前路,也怕先生废看书。
昔年嫖姚护羌月,今照嫖姚双鬓雪。青冢曾无尺寸归,锦书多寄穷荒骨。百战金疮体沙碛,乡心一片悬秋碧。汉城应期破镜时,胡尘万里婵娟隔。度碛冲云朔风起,边笳欲晚生青珥。陇上横吹霜色刀,何年断得匈奴臂。
海上一蓑笠,终年垂钓丝。沧洲有深意,冠盖何由知。直钩不营鱼,蜗室无妻儿。渴饮寒泉水,饥餐紫朮芝。鹤发披两肩,高怀如澄陂。尝闻仙老言,云是古鸱夷。石窦閟雷雨,金潭养蛟螭。乘槎上玉津,骑鹿游峨嵋。以人为语默,与世为雄雌。兹焉乃磻溪,豹变应须时。自古隐沦客,无非王者师。
朝望清波道,夜上白登台。月中含桂树,流影自徘徊。
寒沙逐风起,春花犯雪开。夜长无与晤,衣单谁为裁。
极目才千里,何由望楚津。落花洒行路,垂杨拂砌尘。
柳絮飘晴雪,荷珠漾水银。试酌新春酒,遥劝阳台人。