使君劝稼泛清溪,才问高田又及低。蛙鼓鸣畦芳草际,莺梭掷柳画桥西。
堪怜南亩波生浪,且喜东庄麦秀齐。五首新诗发性府,还从老稚慰呼啼。
结交在相得,骨肉何必亲。甘言无忠实,世薄多苏秦。
从风暂靡草,富贵上升天。不见山巅树,摧扤下为薪。
岂甘井中泥,上出作埃尘。
去年从越障,今岁没胡庭。严霜封碣石,惊沙暗井陉。
玉篸久落鬓,罗衣长挂屏。浴蚕思漆水,条桑忆郑坰。
寄书朝鲜吏,留钏武安亭。勿言戎夏隔,但令心契冥。
不见酆城剑,千祀复同形。
东风园林花草香,芳闺寂寞春昼长。佳人独守情默默,银床锦被閒鸳鸯。
终朝倦绣拈针指,怕向花前听莺语。唤回旧事千万端,杏脸蛾眉泪如雨。
玉郎去年辞家时,绿杨红杏娇春晖。绿杨红杏色如旧,怅望玉郎犹未归。
一春鱼雁音书绝,雪肤消瘦千肠结。断肠独立几黄昏,那更青山苦啼鴂。
嫩红相逐上枝头,多少东风索我酬。春色似人看易老,年华如客去难留。
长因好景翻成恨,只恐香醪压得愁。深放黄金为酒盏,一城飞絮已悠悠。
五能之鼠,技无所执。应气而化,翻飞鴽集。诗人歌之,无食我粒。
矮屋过如斗样宽,闭门浑不受春寒。
海棠睡去梨花瘦,次第东风到牡丹。
未逢知己愧蹉跎,又见春风长径莎。
杜宇一声诗思减,杨花三月客愁多。
从人乞米贫如旧,借吏抄书字半讹。
懒说江湖十年事,近来平地亦风波。
南山披时寒夜中,一角不动毗岚风。
何人见此生惭愧,断续犹应护得龙。
世无壮士力扼虎,群虎食人人莫御。
上官付之无奈何,悬赏谩令招猎户。
猎户徒肾逐麕麂,初非法中虎匠比。
心胆既怯赏又轻,谁肯向前判一死。
官遣弓兵相助佐,猎户见之气先挫。
心忧得赏为所分,眼见有虎容渠过。
弓兵散在村落中,村民鸡犬为一空。
四足之虎未可捕,两足之人与虎同。
真虎为患时一出,人虎为患朝连久。
东乡闻虎在西邻,人虎又向西乡集。
野外晡时即掩关。椎苏不复更登山。
人虎难避愈真虎,纵为虎食不闻官。