楚材称晋用,秦臣即赵冠。离宫延子产,羁旅接陈完。
寓卫非所寓,安齐独未安。雪泣悲去鲁,凄然忆相韩。
唯彼穷途恸,知余行路难。
赭衣居傅岩,垂纶在渭川。乘舟能上月,飞幰欲扪天。
谁知志不就,空有直如弦。洛阳苏季子,连衡遂不连。
既无六国印,翻思二顷田。
步兵未饮酒,中散未弹琴。索索无真气,昏昏有俗心。
涸鲋常思水,惊飞每失林。风云能变色,松竹且悲吟。
由来不得意,何必往长岑。
寻思万户侯。中夜忽然愁。
琴声遍屋里。书卷满床头。
虽言梦蝴蝶。定自非庄周。
残月如初月。新秋似旧秋。
露泣连珠下。萤飘碎火流。
乐天乃知命。何时能不忧。
无闷无不闷。
有待何可待。
昏昏如坐雾。
漫漫疑行海。
千年水未清。
一代人先改。
昔日东陵侯。
唯见瓜园在。
岂谓江南别,心如塞上行。苦云摇阵色,乱木搅秋声。周谷雨未散,汉河流尚横。春司迟尔策,方用静妖兵。
黄云漠漠接平沙,落日悲风惨暮笳。回首长安五千里,征人若个不思家。
悲歌度燕水,弭节出阳关。李陵从此去,荆卿不复还。
故人形影灭,音书两俱绝。遥看塞北云,悬想关山雪。
游子河梁上,应将苏武别。
周王逢郑忿,楚后值秦冤。梯冲已鹤列,冀马忽云屯。
武安檐瓦振,昆阳猛兽奔。流星夕照镜,烽火夜烧原。
古狱饶冤气,空亭多枉魂。天道或可问,微兮不忍言。
斗麟能食日,战水定惊龙。鼓鞞喧七萃,风尘乱九重。
鼎湖去无返,苍梧悲不从。徒劳铜雀妓,遥望西陵松。