吴越飘零一叶轻,战场暂息虎狼争。身闲自适琴书乐,耳冷宁闻宠辱惊。
系表对谈通妙义,禅源默契涤凡情。他年更遂茅齐约,重使云间见弟兄。
薄夫何苦事奸奸,一室琴书自解颜。
峰后月明秋啸去,水边林影晚樵还。
文章敢道长于古,光景浑疑剩却闲。
多少烟霞好鱼鸟,令人惆怅谢东山。
门前十字街,车轮马脚不可遮。驰名逐势死不畏,赤手生拔鲸鱼牙。
得之未足为身荣,败者颠倒纷若麻。嗟予无能守命分,乐取意适不愿奢。
诸君惘惘胡不思,来日苦少去日多。丈夫阖棺事始定,何用无益长怨嗟。
妍丑三千众,恩情一例轻。妾身虽寂寞,天下却升平。
君家螺江头,我家剑江边。千载会相望,饮水同一川。
朅来古梅关,相识春风前。高义轧层汉,清谭响幽泉。
努力效往哲,勿为时俗牵。
天下之事何纷纷,逐时变化如浮云。交游空多知己少,甚喜近日逢辛君。
辛君自是文章伯,猎猎英声动河北。明堂拜官不肯受,爱向五湖弄烟月。
五湖烟月浩漫漫,见我唯将青眼看。石床露坐古月缺,紽裘夜语新霜寒。
烹羔宰牛且饮酒,遮莫乌飞兼兔走。人生倏忽岂暇愁,昨日红颜今白首。
君不见铜雀台,又不见高阳里,魏武精灵安在哉。
山简风流吁已矣,只好生前日日醉。何须身后千年计,君心爱我多豪放,我亦爱君不流宕。
相期早晚匡庐上,遥借仙人九节杖。禹穴龙门历搜访,共和青山白云唱。
江口一树芙蓉花,花下吴姬沽酒家。井头辘轳五更响,门前便有人来往。
酒味虽漓众称好,一日常倾百壶早。年来运去钱米缺,沽酒实醇人不说。
门前冷落秋草生,万事萧条不称情。人情反覆何能定,莫怨他人由汝命。
朝朝江口望行人,但见寒江白沙净。
行路难,前有黄河之水,后有太行之山。车声宛转羊肠坂,马足蹭蹬人头关。
白日叫虎豹,腥风啼狗犴。拔剑顾四野,使我摧心肝。
东归既无家,西去何时还?行路难,重咨嗟。乞食淮阴市,报仇博浪沙。
一剑不养身,千金徒破家,古来未际皆纷拿。行路难,多歧路。
马援不受井蛙囚,范增已被重瞳误。良禽择木乃下栖,不用漂流叹迟暮。
我忆当途令,官閒不早归。王戎号共死,阿对走相违。
兵火有时息,仙凫何处飞。愁云兼楚树,江上晚依依。
长相思,小山下。
蘼芜秋深没行路,王孙年年归不去。
江南木落天色寒,鸿雁沧波连日暮。
我思昔兮金佩环,美人座上花如颜。
紫芝丛桂纷两间,下有流水清潺湲。
吹笙鼓瑟心长闲,别来岁久鬓发斑。
青云猿鹤不可以企及,魂飞梦往愁乡关。
长相思,何时还?