礼遍名山未肯回,乘芦又度柳江来。烟霞直欲穷幽趣,梁栋从教弃散材。
诗骨寒林千岁鹤,道心流水一枝梅。凭师问讯维摩病,飞锡行应上五台。
数帖凡经几世藏,字漫黑暗欠装潢。
熟贤执否人千载,遗臭遗芳纸半张。
愤世疾邪成怒骂,怀忠爱直转凄凉。
吾曹留面要相见,莫使人能议短长。
鹤去兮渠阳,发衣佤相羊。
啄芳洲兮饮碧湘。如青城之棲兮流矢中伤。
鹤来兮钱塘,朱顶兮昂藏。
浴太液兮下建章,如九皋之唳兮声彻上苍。
鹤归兮临邛之岗,嗥朔风兮立晓霜。
扪参历井兮水云乡,如逊东之返兮华表飞扬。
昔者去兮,狂枭毒獍相贺乎偃月堂。
迨其来兮,文鸾相得乎汉未央。
今其归兮,驯鸥狎鹭相待乎午桥庄。
善类无依兮,若空乎振鹭之行。
留行无语兮,谁扼乎群鸟之吭。
归去来於鹤何加损兮,关世道之否藏。
有雁兮南翔,翼短兮心长。
避缯弋饱稻粱,望胎仙兮天一方,
思蹇产兮结中肠,此仙之寿兮未易量。
天若祚宋兮,当复来而为治世这祥。
道有穷通时屈伸,夫君气概岂长贫。
帐前弟子知无几,膝上郎君证可人。
苜蓿尽多聊一笑,栗梨见觅莫渠嗔。
平生耿耿犹存否,五十端能贵买臣。
万年石马胜缘杨,千万金鳌跨水横。
法从福田勤播种,小庵心匠自经营。
不缘打破工夫到,那得中流砥柱平。
我辈济川真事业,何时赤手活苍生。
乡邻笑我贾胡留,频著书来说首丘。纵有薄田堪养拙,还无小苑可消忧。
因循度日那知晚,次第看花直到秋。坎止流行难固必,家人休赋大刀头。
卜宅山原奕世安,于湖借润散清澜。古今报本无多子,破冢累累草棘寒。
剪胜迎春后,和风入律频催。前回下叶飞霜处,红绽一枝梅。
正遇时调玉烛,须添酒满金杯。寻芳伴侣休闲过,排日有花开。
翦胜迎春后,和风入律频催。前回下叶飞霜处,红绽一枝梅。
荣辱悲欢反覆手,竞呼穴骼欲求功。
大开眼作人间梦,何况真成一梦中。