巑岏翠壁倚云端,红树人家带碧湍。偶尔会心为客处,只疑身在梦中看。
我承明诏远观光,付尔琴书与雪窗。好笃男儿灯火志,莫随浮俗一般忙。
昨日登临兴未穷,重游喜得数生同。峰头徙倚忘归处,诗在云烟杳霭中。
日亲黄卷坐忘疲,夜拨寒炉卧更迟。淡淡生涯随分足,诸孙同唱老夫诗。
云静天如水,风停海不波。请观如是相,夫子意如何。
嚣尘等山林,此理久未尽。君今住世网,于此已自信。
僧居隔长溪,屋古柱础润。不知市声远,但觉山色近。
开轩有馀地,草木当夏盛。一身船转头,万事灯落烬。
譬如痒在体,搔抑吾已认。青山故在眼,已绝对闭吝。
悠然有遐想,此语君所印。
东风被泽国,君有千里行。送君不能远,宿昔春水生。
胡马污中原,旁淮多贼城。即今江南岸,盗贼犹纵横。
颇闻闽粤静,农民方及耕。雪峰佳主人,况欲屣履迎。
两公与谈道,正欲平其衡。但见演若头,自然心地明。
云何未览镜,便欲其流清。君行可语此,勿忧儿女惊。
鄙夫牙齿缺,苦遭尘事撄。七年忧奔走,一饱费经营。
野鹤出笼飞,尚须完翅翎。今者与君别,故乡他日情。
新诗见万一,庶用托同盟。
忆昔春将暮,分携桂岭边。落花依断陇,飞絮满长川。
风急吹残雨,云开放晓天。山光如欲动,草木不胜妍。
沽酒□村市,停骖近郭田。临行思款曲,已别更流连。
治邑烦游刃,编氓荷息肩。高牙久藏巧,笃行众推贤。
屡辱银钩贶,频更玉律迁。故乡迷薮泽,回梦渺云烟。
漂泊遥相望,穷愁秪自怜。爱闲身益懒,多病气仍孱。
故国因人问,新年底事传。政应升斗恋,聊结簿书缘。
诸老方推毂,乘时好著鞭。提撕起憔悴,腾踏动蜿蜒。
袖有平戎策,囊无封禅篇。功名期万里,富贵属丁年。
范蠡中兴越,田单卒破燕。异时归捆载,乞我买邻钱。
借君手中板,为君歌一辞。辞中宛转君不晓,为君说尽长相思。
轻霜夜度吴城暖,枫叶芦花秋意晚。万里春随驿使归,十年梦逐佳人远。
当时笑语似儿剧,象床玉手无消息。古岸风江千里船,咫尺春愁那得怜。
君不见信陵门下客,侯嬴不用今头白。
自喜闲官不计员,月叨微禄胜归田。药囊往往充诗藁,米券时时当酒钱。
忍病作劳吾不厌,对人无语子差贤。不须更见卢溪老,会得安心即是禅。