动静不违书,如君始是儒。
婢闲犹画卦,儿戏亦投壶。
门冷僧长往,官清道更孤。
吾君能大用,皇宋即唐虞。
玉洞秦时客,焚香映绿萝。新传左慈诀,曾与右军鹅。
井臼阴苔遍,方书古字多。成都今日雨,应与酒相和。
黄金鞘里青芦叶,丽若剪成铦且翣。轻冰薄玉状不分,
一尺寒光堪决云。吹毛可试不可触,似有虫搜阙裂文。
淬之几堕前池水,焉知不是蛟龙子。割鸡刺虎皆若空,
愿应君心逐君指。并州难绾竟何人,每成此物如有神。
高楼吹玉箫,车马上河桥。岐路自奔隘,壶觞终寂寥。
芳兰生贵里,片玉立清朝。今日台庭望,心遥非地遥。
丁香亭亭玉雪色,梨花才似过寒食。四月连阴未牡丹,遥帷怅卧兼愁疾。
高柳黄尘百万家,却于萧寺问年华。老怀正觉春迟好,明日来煎谷雨茶。
我生独后邵康节,白首黄尘走阡陌。
兴来犹作山水游,不减当年谢康乐。
归来读书茅屋底,不悟庭中雨漂麦。
往年为客上湘水,万里不异僧行脚。
东还苕霅又十年,日夜思归叹萧索。
移舟五湖吊范蠡,酾酒三高祠太伯。
岂无苍弁晴岚翠,亦有洞庭秋月白。
不问乌飞与兔走,自乐鸢飞共鱼跃。
去年买舟上吕梁,横波利石森戈戟。
狂吟不信风涛险,浩饮只恐沧溟窄。
眼中往往逢故人,谩说人民已非昨。
去年二月到燕城,官河水动冰初拆。
解装孤馆深闭门,尘缨未暇沧浪濯。
城西招提双杏树,闻道花开亦将落。
汤休妙语数见招,怜我同是江南客。
嗟余卧病已旬浃,出门不奈东风恶。
西家蹇驴许相借,明日无风便如约。
政使飘零满地香,共拾残英带冰嚼。
陶翁昔年怀隐德,手种黄花只一色。南山杯酒义熙年,北窗枕簟羲皇宅。
九霄原是儒家子,作画多年胡昩此。丹青入手劳心思,不极妖艳心不止。
我闻菊品三十六,此画模写犹未足。世情每自逐时好,隐德谁能识幽独。
愿君笔端改常度,剥落繁华反贞素。万里风霜摇落馀,一枝秋色长如故。
直指示众重说偈,瞿昙舍身得其半。
东山和出一字无,擘破面门君自看。
妙德熏天富,空生彻骨穷。同将一点雪,煅出太虚空。
少待鹍鹏化,聊资九万风。殷勤问行李,一箭过辽东。
花飞便觉春容减,一阵狂风满地红。可惜馀芳留不得,夜深人静月朦胧。