出入宫闱侍从官,再过林下信温颜。
朝天驻足因临水,驰馹迴头入望山。
捧诏正当趋杜殿,寄诗那忽到松关。
老来诗思尤枯竭,莫怪阳春不旋还。
寻常念朋友,况复是宗人。
久别弹琴少,相思掷卦频。
旅游湘水远,家寄华山贫。
早晚重来此,园林又过春。
去指沧溟畔,来辞翠霭间。
程遥过凤阙,家近见牛山。
红叶飘行色,清溪照别颜。
蹇驴看上处,拄杖出柴关。
长安三月春,难别复难亲。不识冶游伴,多逢憔悴人。
渐知欢澹薄,转觉老殷勤。去矣尽如此,此辞悲未陈。
北苑罗裙带,尘衢锦绣鞋。醉眠芳树下,半被落花埋。
三献蓬莱始一尝,日调金鼎阅芳香。
贮之玉合才半饼,寄与阿连题数行。
岂有令名兼寿考,最难佳客共溪山。楼头圆月来携手,镜里清霜与炼颜。
满眼江湖私感喟,一轩藤石耐跻攀。春兰秋菊长无绝,怅望花时泪欲潸。
朝罱泥,暮罱泥,河水浇田河岸低。
吴中有田多卤斥,河水高于田数尺。
雨淋浪拍岸善崩,岁岁罱泥增岸塍。
载泥船小水易入,船头踏人船尾立。
吴儿使竹胜使篙,竹筐漉泥如浊醪。
水流泥滑似沃焦,岸上浮土何如高。
此身便作淘河鸟,河水终多泥渐少。
君不闻越上之田高于城,连车引水千尺坑。
车声轧轧夜达明,田间浊水无时盈。
吴田苦涝越苦旱,越水常慳吴水满。
嗟乎世间至平惟水犹不平,请君不用观世情。
郡中无事自开荒,小作轩居接北廊。天地清风来枕簟,湖山白日卧羲皇。
意当适处功名薄,心到虚时道义光。彭泽有魂招不起,凭谁接膝与商量。
迥出成蹊类,尤深造物功。细攒重叠瓣,匀赋浅深红。
艳质平分异,香心一点同。武陵溪上树,虚占好春风。