学诗如学佛,教外别有传。
室中要自悟,心地方廓然。
悟了更须坐,壁下三十年。
他时一瓣香,未可孤老禅。
一叶秋风袅袅时,夜窗重读绮怀诗。文章憎命元知尔,金石同心更羡谁?
置我懵腾槐下国,寻伊绰约水之湄。忽然惊起失清景,却负佳期作后期。
携来胜侣此闲行,解意天公忽放晴。古镇长沟流月色,农家小院涌波声。
好鹅弄墨全无用,射箭投壶谢未能。早似山僧成坐忘,独辞杯勺愧难胜。
径逗山堂静,庭间花木深。双流迟岁月,孤阁此登临。
夜雨疏蕉绿,秋云结柳阴。漫谈千古上,应笑二毛侵。
茆堂客去山逾静,花径云开水自流。昌歜石边灵节长,伏苓松下暗丝浮。
仙人时见骑黄鹤,野老长眠傍白鸥。懒向参同问玄圃,应知閒处即丹丘。
寺暗莓苔深,岁潦雷雹粗。
问胡旅穷舍,鑽燧煮莱芜。
答云自孩童,蚤识灶下梧。
逡巡四十载,翻着火上炉。
今昔岂异能,闻见终殊途。
德衰嗟教薄,笔退怜词枯。
何以充我求,往众归装孤。
子文如绣鞶,子行如冰壶。
世惟春华玩,尔用秋实餔。
去从孔鸾翔,勿受斥鷃呼。
在家随俗坐守岁,逆旅无聊卧向晨。
旧隐荒凉棲鹤怨,端门邂逅画鸡新,
知非早似蘧伯玉,将贵谁欺朱买臣。
幸自樽中留得酒,与君随分庆长春。
知几当日挂冠回,长别薇垣与柏台。疢疾在躬虽作楚,权谋转首又成灰。
鹤将野性难求友,兰抱天馨不藉媒。人品百年无定论,急流勇退是英材。
水天春暗暮寒浓,船闭篷窗细雨中。
闻道渔家酒初熟,晚来翻喜打头风。
叶叶下高梧,端居失所图。乱离时辈少,风月夜吟孤。
旧疾衰还有,穷愁醉暂无。秋光如水国,不语理霜须。