吴蓬载玉。记拥蓑画里,烟溆曾宿。一片湖云,色换千山,风尖碎了横竹。
春魂飞堕梅花畔,更那辨、枝南枝北。话梦痕、却在寒波,伴我倦鸥清独。
无赖长安滞旅。打窗听细响,丝鬓摧绿。添线光阴,容易黄昏,耿耿青灯深屋。
还愁入指冰弦脆,变激楚、幽兰新曲。只晓帘、清苦西峰,待把冻蛾烟幅。
凤城寒色。正昨宵冻涩,西楼残笛。碾碎玉街,树树冰纹待堪摘。
云物今朝倦数,知冷入、郊坛吟笔。笑尽日、熨遍炉熏,清梦滞茸席。
香国。万花寂。问早萼怨红,半庭烟积。箭虬漫泣。瞥眼东风动遥忆。
销尽羁怀几许,白战斗、尊中春碧。便九九、图遍也,绮寮伴得。
竹林花萼尽英耆,入洛行窝又一时。各有声名传日下,相看杖履趁春期。
老人南极占星聚,雅集西园入画宜。乡望家祯成国故,从来此会独标奇。
清沂映雪晚无波,閒咏思偕点也过。落叶覆桥沙路细,夕阳平岸野烟和。
巢乌历历飞鸿尽,猎马萧萧脱兔多。水镜似将行客笑,两行蓬葆一青骡。
万里江湖逐断萍,红尘不见北山亭。一思好景心魂醉,才挹馀芳眼目醒。
寒暑忽移佳木绿,古今长见远峰青。烟芜路断无穷尽,空惜琅邪旧记铭。
响泉一派落天风,人在浮云柳絮中。
亭午柴关犹未启,碧玲珑底拒霜红。
西江水。道是西风人泪。无情却解送行人,月明千里。从今日日倚高楼,伤心烟树如荠。会君难,别君易。草草不如人意。十年著破绣衣茸,种成桃李。问君可是厌承明,东方鼓吹千骑。对梅花、更消一醉。有明年、调鼎风味。老病自怜憔悴。过吾庐、定有幽人相问,岁晚渊明归来未。
息鸟争枝定,孤舟避暑行。客忘竽瑟好,石弄鼓钟声。
雷斧惭虚假,星枢望独明。浮生鲜扃钥,魑魅哂摅倾。
朱门深沈十二戟,高槐蔽庭有佳色。今时督府雄汉魏,鲁国太山四千石。
读书作文五十年,齿牙脱落头半白。平生心事竟何许,衮衮簿书为报国。
吾衰不复梦周公,闻道家丘居在东。垂老才为少司寇,杀一正卯那为功。
诗书误身既可信,却忆扛鼎之重瞳。宰割山河一何壮,指麾天地如回风。
背关怀楚更龌龊,沐猴而冠涂遂穷。区区诸老为城守,头胪晓入旌旗红。
鲁人之皋乃自昔,犹复弦歌一亩宫。圣贤万事尽有命,世人何用誇材雄。
府丞久吏掾史健,时雨沾足年谷丰。深居闭閤不复出,曲肱甘寝日正中。
昔闻汲黯淮阳亦如此,乃不及舞文巧诋为诈忠。
无复尘中想,真宜居士居。逃禅参上乘,说偈得真如。
乐意满窗草,閒心一径蔬。我来忘去住,长日坐清虚。