坞中元巳日,小雨浥芳菲。祓禊岁时共,招寻吾土非。
竹光迷野径,花气袭人衣。赖有盈川遇,还同池上归。
孤星光烛戴溪前,野老今当八十年。曾向清时膺宠命,却来平地作神仙。
綵衣舞处人如玉,绮席开时酒似泉。珍重南飞歌一曲,玉堂学士意悬悬。
君不见道傍废井傍开花,原是昔年骄贵家。
几度美人来照影,濯纤笑引银瓶绠。风飘雨散今奈何,
绣闼雕甍绿苔多。笙歌鼎沸君莫矜,豪奢未必长多金。
休说编氓朴无耻,至竟终须合天理。非故败他却成此,
苏张终作多言鬼。行路难,路难不在九折湾。
双鸳梦醒,画图牵恨入西风。当时一镜千红。消尽淡妆浓抹,晴雨费春工。
甚故山归计,竟付匆匆。垂杨万重。试认取、小帘栊。
未许鸱夷再办,共觅鸥踪。闲身转蓬。悄换了,征衫年少容。
楼迟处、燕老巢空。
蜀道难,难于上青天。蜀道易,易于履平地。行路难,不在水,不在山,只在人情反覆间。
朝罢归常早,官闲客自希。少书随处借,多病与时违。
访旧怜俱老,逢人厌说归。伤心秋又暮,未寄北堂衣。
身不必贤良书,名不必茂才举。便便饱五经,讵若工三语。
乡里小儿车上舞,大字新衔谒府主。三年前在廊下趋,白头老儒徒踽踽。
汉家公卿半刀笔,平阳之后有丙吉。家家小牢祀酂侯,有儿莫读《天人策》。
驷马银鞍金作鱼,何足道哉二千石!
君不见古人烧水银,变作北邙山上尘。藕丝挂在虚空中,欲落不落愁杀人。
睢水英雄多血刃,建章宫阙成煨烬。淮王身死桂树折,徐福一去音书绝。
行路难,行路难,生死皆由天。秦皇汉武遭不脱,汝独何人学神仙。
九疑如黛楚天分,水绿三湘雁倒闻。春晓玉台开岳雪,月明银殿郁卿云。
翠华想像湘君竹,龙御迢遥帝子坟。何处匏笙将凤曲,至今犹似咏南薰。
双丝作绠系银瓶,百尺寒泉辘轳上。悬丝一绝不可望,
似妾倾心在君掌。人生意气好迁捐,只重狂花不重贤。
宴罢调筝奏离鹤,回娇转盼泣君前。君不见,眼前事,
岂保须臾心勿异。西山日下雨足稀,侧有浮云无所寄。
但愿莫忘前者言,锉骨黄尘亦无愧。行路难,劝君酒,
莫辞烦,美酒千钟犹可尽,心中片愧何可论。
一闻汉主思故剑,使妾长嗟万古魂。