美人一何丽。颜若芙蓉花。一顾乱人国。再顾乱人家。
未乱犹可奈何。
千金画阵图,自为弓剑苦。杀尽田野人,将军犹爱武。
性命换他恩,功成谁作主。凤凰楼上人,夜夜长歌舞。
京洛出名讴,豪侠竞交游。河南期四姓,关西谒五侯。
斗鸡横大道,走马出长楸。桑阴徙将夕,槐路转淹留。
金谷园中百尺桐,慈乌将子巢其中。霜华坠地月如水,艳舞娇歌画烛红。
石崇沈醉绿珠醒,银河半倾金翠冷。后夜高楼月自莹,不见珊瑚美人影。
朝朝车马如蓬转,处处江山待客归。
若使人间少离别,杨花应合过春飞。
战城南,城南鄙,健儿追北,日暝不止。几年骑马破残贼,闻说将军今日死。
青磷照野骷髅语,应是当时旧部伍。将军战死未归骨,谁宴军门擂大鼓。
北归已过沅湘渡,骑马东风武陵路。
山花无限不关心,惟爱桃花古来树。
闻说桃花更有源,居人共得仙家趣。
之子渔舟安在哉,我欲乘之望源去。
江头相逢老渔父,烟水苍苍云日暮。
投午拱手向我言,桃源之说非真然。
当时渔子渔得钱,买酒醉卧桃花边。
桃花风吹入梦里,自有人世相周旋。
酒醒惊怪告俦侣,远近接响俱相传。
靖节先生绝世人,奈何记伪不考真。
先生高步窘末代,雅志不肯为秦民。
故作斯文写幽意,要似寰海杂风尘。
不然川原远近蒸霞开,宜有一片随水人东来。
呜呼神明通八极,岂特秘尔桃源哉。
我闻是言发深省,勒马却辞渔父回。
及晨遍览三春色,莫便风雨空莓苔。
提壶公,向何方,止公勿渡公欲行。妇人之言公不信,蛟螭纵横河水黄。
从公死,入河水,千载同作河中鬼。
梧桐叶叶生凉秋,燕山早寒已知遒。
则则力力叹不休,堂前月光使人愁。
停针罢线泪沾裳,朔风渐高天雨霜。
妾忧欲死幸未死,未死犹堪寄衣去。
薰风萧萧,黄流浑浑。上无舟与梁,下有鼍与鼋。劝公无渡河,骇浪□吐吞。
惜君只欲留,何不听妾言。东趋沧海渚,西极昆仑源。
浩浩无际流,何处招郎魂?公无渡河,为郎载歌。往者已矣来者多,歌兮歌兮奈若何!