花落波间生缬纹,香飘风外似炉薰。
六郎颜色应惭汝,八子风流定似君。
夜永迷灵逐恨飘,漆灯闪烁隔溪桥。荒涂露下千虫歇,绝壑风生万木号。
水脉独来愁不渡,山阿谁在语相邀。由来地下悲秋况,还与人间共寂寥。
海底龙宫失护防,老龙偷得返魂方。闻君夜压春槽响,携扣柴门乞酒浆。
只合离骚一卷书,水仙相伴住清虚。诗人眼底花如海,除却寒梅尽不如。
久聚未知乐,暂离能许愁。
清江一轮月,后夜两般秋。
语倦且呼酒,寒侵频索裘。
鼎湖龙去远,忧愤涕滂流。
群仙遥夜倚栏时,东阁诗成一段奇。
休遣北人轻辨认,杏繁较似乏清姿。
茆屋寒初重,无眠对烛光。疏砧何处月,残叶满庭霜。
揽物惊时改,供愁有夜长。空馀强学志,抚卷视茫茫。
手培兰蕙两三栽,日暖风微次第开。
坐久不知香在室,推窗时有蝶飞来。
谁见匡庐百叠苍,轺车八月下浔阳。天开画障芙蓉出,风约银河瀑布长。
秀色从来堪揽结,壮游还待发文章。因君忽动江湖兴,便儗东林问草堂。
蓟门秋风天早寒,潞河生波杨柳残。沙尘吹衣日色薄,仙郎九月辞长安。
长安东下浮官舸,去去心驰大江左。人情往往计南北,委顺知君无不可。
忆我前年入国门,连珂接佩多乡人。岂无同朝欢,不及同乡美。
萧条逆旅中,吴音更堪喜。宦辙羁人不得齐,一朝散去各东西。
向来坐客日以减,子行更使吾惋悽。何如重为交游惜,再世通家非一日。
况也葭莩添姻戚,人生得意无南北。我漫惜君君自适。
建业江山天下奇,圣皇昔此开鸿基。穹宫杰构比丰镐,列职分曹同保釐。
百年形胜真雄壮,奕叶名家更清畅。画省雍容如列仙,簿书萧散清而閒。
坐曹读书百不关,有时骑马看钟山。