负郭二顷田,贸易办丧祭。
丧祭幸已周,啼饥坐终岁。
长贫固非病,时运矧复尔。
幽居日月闲,糜粥胜甘腻。
明日春风生,它山蕨薇紫。
风云雨雪自何来,我有乾元大矣哉。
万景出奇供杖履,群峰环翠拱楼台。
兴来吟咏谁裁剪,饭罢游行岂去回。
信口道来俱妙妙,教人寻访几枝梅。
弱植惊风急自伤,暮来翻遣思悠扬。曾飘紫陌随高下,敢拂朱阑竞短长。萦砌乍飞还乍舞,扑池如雪又如霜。莫令岐路频攀折,渐拟垂阴到画堂。
宁须种种谱宣和,一片春云亦自多。谁遣此君相伴住,翻枝常入楚人歌。
桃李粗疏合负荆,岁寒标格许谁并。
花中有道须称最,天下无香可斩清。
倚竹向人如少诉,临流窥影更多情。
何当唤取湘累起,伴我空山茹落英。
始参龙象种,终现马牛身。
再整冲冠髻,难忘漉酒巾。
散花天上女,拨草道中人。
寄语林和靖,非翁不卜邻。
金旛胜里唤春归,却后新正八日期。
红紫莫嫌春较晚,开迟应是落还迟。
又见风光一半春,江南二月柳条新。流莺绕树声犹涩,远岭浮青色渐匀。
盘烟下层霄,山骨微负士。
阴阴日光淡。
漠漠风气古。
宝树压桥低,一溪环菜圃。
香山旧吟地,花径兼宿莽。
废寺亦荒凉,半间用茅补。
孤清耐久坐,客至何必主。
林静无匿声,虚檐应樵斧。
力振前文觉道孤,耻同流辈论荣枯。
动非仁义何如静,得见机关不似无。
孔孟也宜轻管晏,臯夔未必失唐虞。
侯王重问吾何有,且自低心混世儒。