秋风萧萧兮白云晶晶,草木黄落兮鸿雁于征。兰可佩兮菊可餐,遗佳人兮汾之干。
挟飞龙弓下中流,横大波兮放远游。灵偃蹇兮翳日来,憺容与兮纷裴徊。
顾帝京兮何壮哉。
从美人,拥骏马,涕从横兮垓之下。
匕首腰间鸣,萧萧北风起。平生壮士心,可以照寒水。
累累城上星,河汉流清光。耿耿不能寐,寤言起彷徨。
彷徨立中庭,辽辽夜未央。白云涂我衣,北风吹我裳。
还坐顾四壁,兰灯一何明。缄书寄远道,涕泣下纵横。
倦鸟无故林,游子无故乡。驱车出门去,徒侣相扶将。
不劳歌楚艳,请为罢吴趋。上客但安坐,听我奏齐讴。
鹰扬表东土,赐履维青州。沃壤既如膏,丝枲韧且柔。
鱼盐无俭岁,海王自春秋。百二敌彊秦,八九吞徒州。
美哉一匡力,天下咸宗周。朝服西济河,鞭箠使诸侯。
至今临淄途,诵义慕前修。枹鼓立军门,意气纵横浮。
举袂成帏幕,攘臂赴仇雠。先君务养士,奕世恢鸿猷。
晏婴以当路,结交鲁孔丘。其人聘列国,终日无停辀。
及闻箾韶音,若与唐虞游。三月忘寝食,栖栖此淹留。
季札本荆蛮,华夏多夷犹。泱泱叹大风,观采不能休。
五伯桓称首,四豪文其尤。拥彗为宾师,铁笼存主忧。
阔达有遗俗,功利非所谋。驰骋一何雄,冠剑常相求。
蠋辞万家邑,连谢千金酬。即论二布衣,岂复商贾流。
朔风雨霰夜漫漫,病骨偏惊败絮寒。应有贱贫寒胜我,斯人谁道一般看。
老兄扫径遥迎客,令弟焚香好煮茶。自有一般淳朴处,稻花流水两三家。
青灯父子话从容,贫贱逾知乐意浓。从此莫忘慈教旨,诗书宜早用深功。
雨滴空阶响,灯悬净壁明。掩书人独坐,性达正惺惺。
物我悠悠付两忘,莫春天气体平康。奇花杂映阶篱烂,佳木频分户牖香。
童冠芳盟六七辈,圣贤名教两三行。呼儿杖策嬉游罢,又复高眠向北窗。