崔子弑齐君,晏子枕股哭。劝之死不死,曰君非吾独。
纷纷从死者,大都嬖倖属。何以太史氏,执简甘诛戮。
兄弟死三人,挺然无畏缩。孔子称平仲,久敬与人交。
订交泛言人,善恶随所遭。一概加礼貌,众醉哺其糟。
优游处陈鲍,俯仰事栾高。此乃贬其失,并非嘉其操。
后来诛庆封,子家径相召。又复处两歧,不从亦不告。
风骨一身无,过误一身少。中庸似胡广,浮沈似冯道。
虎槛留春色,龙吟入酒杯。响从天外去,妙向曲中来。
但可金樽满,何劳暮鼓催。独怜羁旅客,愁绝正徘徊。
馆娃宫里柳摇摇,恰似春风舞细腰。今日更萦前日恨,送行何惜折长条。
南浦春光媚绿波,脩眉轻展似柔蛾。若非张绪风流态,敢趁清阴马上过。
楼头旗影落天涯,极目平原欲暮鸦。荇带自萦漳水曲,柳条虚拂御河斜。
百年庐井无遗俗,四海车书又一家。诸将却趋幽蓟戍,秋风金鼓杂鸣笳。
七人庙下立徘徊,相顾闲心几欲摧。
落日堪伤四散去,再来难得一齐来。
卷絮风头寒欲尽,
坠粉飘红,日日成香阵。
新酒又添残酒困,
今春不减前春恨。
蝶去莺飞无处问,
隔水高楼,望断双鱼信。
恼乱层波横—寸,
斜阳只与黄昏近。
仰惊乔岳失嶙峋,千载风流可复闻。鼎有丹砂轻县令,囊无薏苡诧将军。
苧袍岁月孤青简,石室文章閟白云。泪尽侯芭悲独立,短衣高马秪纷纷。
列立森严欲叩门。乍疑魑魅远惊魂。斜阳有意添工巧,横照奇峰似夏云。
诏书宽逋负,国用岂云阙。郡邑有常供,征求安敢辍。
稽迟推蚤暮,钩摘剧豪发。饥氓困鞭箠,十室九告竭。
连雨催早稻,雪穗迷空阔。要令公私办,当复俟旬月。
平生虑患深,献玉每遭刖。忧民已无策,问俗聊省罚。
阳城吾所慕,晚官敢求达。宁无抚字心,便觉催科拙。