大事同生日,佳城近故丘。空留丹灶药,忍望白云楼。
偃折恩谁继,澄清志未酬。伤哉葬元伯,执绋竟无由。
竹坡无物可关怀,只有青山眼为开。未识灌溪真面目,烦君著句画将来。
杨柳毵毵一水间,梅花憔悴雨
寒意苦未解,春阴连昼霾。文书堆午枕,风雨闭寒斋。
花落空惊眼,愁多欲满怀。客情须一醉,安得酒如淮。
门接银湖浪,居仍在宝坊。更烦山吐月,来共水分光。
叶冷初翻夜,虫悲拟泣霜。幽人看不足,白露满胡床。
鄢陵王孙称竹溪,手自栽竹堂东西。巳诧白昼雷雨入,遽使六月秋云低。
王孙拈笔传竹神,不得乃忆能传人。黄筌异世与可灭,本朝颇数东吴真。
一幅千金掷不惜,有时客来挂之壁。壁上阶前翠相射,风行琳琅戛摩仄,四座慄慄生寒色。
陂陀沙屿意势远,洞庭木落潇湘晚。白云悠悠去不返,丛篁寂寞双妃怨。
于乎画形难画心,黄陵鹧鸪啼至今。月不常盈日中昃,人生何必长悲吟。
堂有佳宾膝有琴,美酒一酌还一斟。竹溪子,斟竹叶,歌竹枝,醉据玉案吹参差。
左杯酹竹右画师,李乎孔乎吾则谁。更须名手画六逸,并画王孙逸为七。
花鸭静云衣,娟娟春草依。临池捩颈卧,梦拂楚云飞。
白马紫金羁,杨鞭过市驰。万人皆辟易,言是卖珠儿。
生长本倡门,结交蒙主恩。寝食玉榻侧,独聆瀀渥言。
取金大长秋,徵歌李延年。家住十重楼,珠帘白玉钩。
绮绣裁襦裳,妖艳无匹俦。片言即赐第,意气凌丑侯。
暑行心日烦,孤马背中原。地势吞淮泗,山形包邓樊。
沿途官柳接,吟叶麦秋繁。赤日蒸云梦,科头思故园。
乐乐其所,自生禽兽,过其故丘悲鸣。黄雀游野田,焉知鸿鹄高举情。
凤凰靡世见,生长丹山依。玉禾白于脂,饱之忽来飞。
仲尼逢子西,乃被接舆讥。