春日何惨惨,春云何阴阴。桃李都未花,况乃馀寒侵。
久在城市居,而无人见寻。读易了一编,静见天地心。
贫士寡徒侣,古来非独今。
迟日回轻暖,东风扫积阴。客愁眉上见,春意柳边寻。
健犊躬耕计,归鸿去国心。醉乡如可隐,会放酒杯深。
羡他田父老于农,远是庄西与舍东。不似宦游情味恶,半生常在别离中。
燕子知时节,还寻旧宇归。
新人方按曲,不许傍帘飞。
洛阳轻薄子,长安游侠儿。宜城溢渠碗,中山浮羽卮。
冲皇受贺朝明堂,国有元老平南疆。钟山九隧迅雷捷,扫穴万马真龙骧。
五年荆襄画地势,一旦扬越通天光。遂连长围举京观,转策飞将穷飘飏。
假息周星不更贷,长鲸短狐从灭亡。景风协律开庆典,亚相金印题紫囊。
介弟虬服最辉映,次列圭璧铭钟㡛。采薇采薇咏未已,汰遣部曲耕资湘。
别留艨艟置十镇,率然首尾江防峻。侍郎威略湖海知,霆军转战兵无顿。
七闽督师匡复才,西征夙将宏农俊。寻常蹑履牙帐閒,开府连圻对昌运。
肥淮壮士起中原,一旅平吴竹当刃。文致太平武定乱,王民执虏同虎奋。
北塘要盟我所衔,八城白帽犹犯顺。
世间准拟转成痴,静里高人一笑时。
无米竟无二丁传,有花却有四娘诗。
水瘦江空潮渐平,即看秋色老霜橙。
云笼淡日晴无定,风剪疏林寒有声。
残菊萧条他自发,暮烟飘渺傍愁生。
朱栏欲共何人倚,万里长天一雁横。
沉沉芳酌动金波,笑引疏梅泛玉荷。
几度天寒归雁少,一番风雨落花多。
功名好在知心懒,富贵重来奈老何。
乌鹊数声传喜语,梁间燕子亦能歌。
秋含砧杵捣斜阳,笛引西风颢气凉。薜荔惹烟笼蟋蟀,
芰荷翻雨泼鸳鸯。当年酒贱何妨醉,今日时难不易狂。
肠断旧游从一别,潘安惆怅满头霜。