此地沉吟梦几场,最难消遣是斜阳。濠堂已逐荒烟散,却认钟山作故乡。
桂林一枝年最少,陵谷难移见高蹈。耿耿秋风晚节心,再及恩荣拜明诏。
海外园田恐已荒,孤踪垂老且徜徉。当时送我投荒者,回首应怀北斗傍。
十日一风市尘起,霾没花枝尚馀几?河东闻有旧行宫,新绿成林翳春水。
谁怜绕水数千树,以密胜疏殊可喜。纵步回看始觉深,光景蔽亏度寒晷。
我知惜林不置屋,但设木榻供小止。莫教繁华夺野意,见地甚高极有理。
入林入山必同调,孰能解此非俗士。日斜未去为茅亭,归鸟啁啾忽盈耳。
欲雪城西尝对饮,旧游新岁感峥嵘。平生已畏论怀抱,湖海何缘识姓名?
入寺看江孤阁冷,烹鱼炊稻暮钟晴。与君晚遇良非浅,小待梅梢好月生。
天边仍旧一经传,南郭新看结数椽。剩有白云来席上,随他绿草到窗前。
诗篇不数开元后,茶椀还书嘉靖年。但使主人能爱客,何妨竟日共留连。
塞草白,塞日黄。埋沙无老骨,挂树有饥肠。安得长风生此夕,尽吹残魄返其乡。
天开辽东湾,海献胡芦岛。通塞岂有数,营此恨不早。
何来海上客,负手睨苍昊。驱车涉惊潮,蹑屐下峰杪。
舞鸥翩相迎,击浪忽群矫。水母大如轮,拦视旋弃掉。
冈峦纷离合,酾海作数道。西北如列屏,开场对浩渺。
千载置不顾,得之出意表。长堤截怒涛,可使变城堡。
预期十年后,楼观郁相抱。层冰虽触天,到此荡如扫。
向夕云密布,疏雨凉袅袅。宵深梦一觉,吼啸颇相搅。
开门月未坠,飞雪捲秋缟。群山正弄影,倒浸参与。
洛神疑欲出,绝世凌缥缈。清寒不可当,仙骨嗟已老。
救时独悲愤,后著苦难好。却思归楼中,酣眠直至晓。
百里初分上谷城,傍临易水接燕京。地偏侠客风犹在,天近郎官宿转明。
北阙青云悬舄影,西山白雪入琴声。看君三异寻常事,何限当年卓鲁情。
去岁头已白,今年眼复昏。不忧穷刺骨,仍有病伤魂。
酒薄如官冷,年丰荷主恩。空庭闲草木,终未答乾坤。
纷纷俗事起如毛,病起南窗厌作劳。正欲往来求饭饱,敢将辛苦治名高。
长闲似称三冬卧,旧学虚蒙一字褒。他日相逢有馀地,尚容衰晚斗坚牢。