千峰寒郁半溪岚,几树梅花一草庵。夜半楼头闻玉笛,始知春色满江南。
口伐归来战马闲,诗书只守一编残。
治安策裹多流涕,莫作兴亡异代看。
阿母亲栽白玉堂,分明雪色变青黄。
不须徙倚横枝看,留作江南第一香。
漱齿华池万虑空,赏心遥夜七寮同。山香如海花齐发,天净无尘月正中。
虚壁亭亭深入露,凉镫燄燄不生风。年来渐省箪瓢事,绛帐笙歌笑马融。
海上清光发,边营照转凄。深闺此宵梦,带月过辽西。
终朝异五岳,列翠满长安。地去搜扬近,人谋隐遁难。
水穿诸苑过,雪照一城寒。为问红尘里,谁同驻马看。
白云在天不作雨,石罅出泉如五乳。
追寻能自远师来,题咏初因白公语。
山中知味有高禅,采得新芽社雨前。
欲试点茶三昧手,上山亲汲云间泉。
物品由来贵同性,骨清肉腻味方永。
客来如解吃茶去,何但令人尘梦醒。
天远岳阳楼影孤,下窥梦泽渺平芜。城南老树依然在,试问仙童重到无。
薄世临流洗耳尘,便归云洞任天真。
一瓢风入犹嫌(xián)闹,何况人间万种人。
洗耳尘:指许由“颍水洗耳”的典故。便归云洞任天真:指许由、巢父躲到箕山隐居。
一瓢风:相传许由隐居箕山,有人丢了一个瓢挂在树上,风吹历历作声,许由觉得烦,弃之。
玉垒高无极。铜梁不可攀。双流逆巇道。九坂涩阳关。
邓侯策马度。王生敛辔还。敛辔惧身尤。叱驭奉王猷。
若吝千金重。谁为万里侯。戏马吞珠界。扬舲濯锦流。
沈犀厌怪水。握镜表灵丘。禺山金碧有光辉。迁亭车马尚轻肥。
弥想王褒拥节反。更忆相如乘传归。君平子云阒不嗣。江汉英灵信已衰。