新晴清兴偶同乘,扫石留题忆旧曾。官道联镳无俗侣,禅床迎客有高僧。
珠林对酒循环饮,石磴凌空次第登。万里长江供远望,攀跻绝顶力犹胜。
白马金贝装,横行辽水傍。问是谁家子,宿卫羽林郎。
文犀六属铠,宝剑七星光。山虚弓响彻,地迥角声长。
宛河推勇气,陇蜀擅威强。轮台受降虏,高阙剪名王。
射熊入飞观,校猎下长杨。英名欺卫霍,智策蔑平良。
岛夷时失礼,卉服犯边疆。徵兵集蓟北,轻骑出渔阳。
进军随日晕,挑战逐星芒。阵移龙势动,营开虎翼张。
冲冠入死地,攘臂越金汤。尘飞战鼓急,风交征旆扬。
转斗平华地,追奔扫大方。本持身许国,况复武功彰。
会令千载后,流誉满旗常。
蔌蔌霜力劲,沈沈山气冥。北风半夜起,吹动一天星。
吾今果何为,辄作塞外游。立马南天门,群山郁纠缪。
风吹冒谷云,败絮拥破褠。日光漏其间,金碧乱我眸。
黑者黑如䃜,赤者赤似髹。数峰忽雪白,宛以粉笔钩。
此理不可识,冈峦浩难收。化为曲江涛,万马奔涛头。
阴阳互追蹴,向背纷杂糅。使当作此画,皴法何处求。
方知倪黄辈,足不踏九州。只写江南山,水墨森清秋。
但言江山好,未睹行役忧。宁知点点烟,中有万古愁。
天低落日大,客与孤鸦投。
乍解征鞍,又理汉江归棹。不思量、恹恹病倒。今宵欢尽,怕鸡窗催晓。
柳丝愁、恨花偏笑。
东风转眼开了,酴醾须到。约重来、还须去早。餐风眠露,嘱蛾眉休扫。
最伤心、袖边人老。
芳樽临楚水,幽思误濠梁。棠憩春鸠乱,蘋流晚岸香。
艰难瞻使节,贫贱耻宾行。独有风前桂,朝来借露光。
今日平安出岭时,瘴氛犹觉润征衣。
一条路入江南去,万里人从海上归。
乱石托孤根,群槎避清芬。空山人不到,花照玉晨君。
万化逐流水,一往不复回。
昨日栏中花,今晨安在哉。
焚香心如冰,未受寒暑催。
赠花以片言,自落还自开。
上将三略远,元戎九命尊。缅怀古人节,思酬明主恩。
山西多勇气,塞北有游魂。扬桴上陇坂,勒骑下平原。
誓将绝沙漠,悠然去玉门。轻赍不遑舍,惊策骛戎轩。
凛凛边风急,萧萧征马烦。雪暗天山道,冰塞交河源。
雾锋黯无色,霜旗冻不翻。耿介倚长剑,日落风尘昏。