幽翳藏灵境,攀窥石磴寒。奔峰度天外,飞阁出林端。
憩洞思探箓,疏泉学煮丹。重来定何日,明去欲辞官。
几树每红一径深,春风裁剪锦成屏。
花前莫作渊材恨,且看杨妃睡未醒。
闲居常自足,谓欠亦谁增。
辟谷知难学,餐霞岂易能。
菜非饕地主,米不慁邻僧。
白日惟扃户,黄昏便点灯。
万柄高荷碧玉圆,芙蓉时见一枝鲜。
何年种此北山北,便向中间安小船。
调瑟劝离酒,苦谙荆楚门。竹斑悲帝女,草绿怨王孙。
潮落九疑迥,雨连三峡昏。同来不同去,迢递更伤魂。
商洛转江濆,一杯聊送君。剑愁龙失伴,琴怨鹤离群。楚驿枕秋水,湘帆凌暮云。猿声断肠夜,应向雨中闻。
霖雨发初霁,孤云湿犹飞。遥峰浮积翠,水际涵轻晖。
悠然恣所适,采采新蕨薇。岂无同心人,形迹与我违。
春风自骀宕,日暮吹萝衣。
持此清尊酒,送君征马尘。秋风辞北阙,别路在西秦。
渭水花千树,峣关月一轮。试看五陵上,何似汉时春。
周郎二十四年少,盖世功名随一燎。
亲提三万走曹瞒,不以敌勍恨兵少。
豫州失匕已胆折,一日目明惊二妙。
最怜黄盖不知名,吏士相从倚营啸。
阿奴火攻本无策,破竹自繇人不料。
贪降纳侮理固宜,泥淖华容几尽剿。
西来行师有绝地,毋乃重诒千古笑。
镞湛纵是差可认,鼎峙讵关谋所召。
二乔春锁何足言,从此天光遂分耀。
我闻汉贼久染指,奋毒摇牙噬江表。
八荒囊括岂复遗,一蹙吴宫已为沼。
当时乘胜下部骑,考地当居楚南徼。
蒙冲逆斗须上流,揖寇那容越津要。
武昌霸基跬步耳,肯使国畿纷戟旐。
坡仙访古特寓意,横槊雄姿谁与吊。
故将异地眩疑辞,政恐因讹启讥诮。
沧浪六月卷晴雪,历历江山人物眇。
崩空乱石今几存,仿佛栖巢尚惊鸟。
夜深刁斗声四发,星斗满空群籁悄。
便须唤起紫绮裘,孤鹤南天楚江晓。
问我家何在,山深多白云。
岩前泉溜下,对语不相闻。