倾盖即相知,逢君白恨迟。
丘园遽为别,弧矢独何之。
云指真人气,风歌猛士词。
荒台如更上,莫及暮秋时。
洲畔芦花到野桥,晓风吹浪伴归潮。
醉中捉月怜波浅,别后看云恨路遥。
江月绕阑非故国,霜华惊梦又明朝。
问君鼓枻游何处,闲向髯翁试洞箫。
惜取杨枝暮复朝,未经攀折欲魂消。
闲中喜得无离别,缓步春风灞水桥。
主人十三龄,天驹见龙脊。绝尘潇洒姿,能解留人客。
予时至平干,复著游山屐。足茧涩登途,盗贼况充斥。
踟蹰数里间,落日藏光赤。投宿上君堂,张灯照昏夕。
蹇驴足刍茭,老病须燔炙。奴仆亦殷勤,自来扫床席。
酌酒须玉瓶,倾光泛琥珀。感情欲痛饮,所恨胸肠窄。
恭闻尔先人,遗汝登朝舄。汝兄善草圣,海内称名硕。
汝才驾徐陵,准拟文章伯。予有两男儿,鸡鹜空毛翮。
大儿倍汝年,弧矢未能射。小儿少汝年,祇备樵苏役。
何以汝聪明,日夜亲图籍。老夫若汝年,走马垂杨陌。
有时丛台下,醉舞挥金戟。中岁好弹琴,素琴横白石。
旁植一枝松,今已高千尺。忽忽鬓发苍,自顾无良策。
何处可容身,避地来山泽。结交无老少,遭时有顺逆。
长啸望停云,题诗谢畴昔。
统师靖百蛮,鸟道行踪绝。
白气宵贯斗,游龙晓驰铁。
层褵无曳云,空江有寒月。
肃肃旋车轸,悠悠荡旌节。
古驿千树梅,花开夜来雪。
持此滇南春,相从待明发。
委迤吴山云,演漾洞庭水。青枫既愁人,白蘋亦靡靡。
送君出京国,孤舟眇江泛。浮阳怨芳岁,况乃别行子。
括苍涨海壖,斯路天台□。我有岩中念,遥寄四明里。
尽此一杯酒,悠悠无限情。秋匀千树色,日落大河声。
天地留风雅,衣冠老杜蘅。前途谁共语,孤剑自长鸣。
千山落日淡高旻,万里秋风促去轮。自是圣朝无阙事,何妨天末有孤臣。
霜侵列戍笳声急,云卷平沙月影新。我亦梧桐花下客,至今魂梦愧斯人。
昔友称君不厌频,喜君果不负斯人。墓田马鬣穷交冢,寒食鸡豚祔祭宾。
一事必传成独行,三生重话转伤神。秋风野笛苔溪路,石语荒林万古情。
江梅的烁未全开,老倦无心上将台。
人在江南望江北,断鸿声里送潮来。