岁尽方看老却身,更将幽思早惊春。
东郊节候林端见,南国山川镜里新。
宴赏移时淹醉客,笙歌满路起游尘。
亦随景物消愁寂,愿得春风长与人。
侬家迢递阻山河,犹记村名是苧萝。为问捧心因底事,受王恩重负王多。
十二天街雨压沙,秋千咿喔响人家。
东风会劝十分酒,寒食初开百玉花。
年少斩新金络马,柳阴无数画轮车。
春来谁道迟迟日,尤觉春来日易斜。
午窗寂历听啼莺,淡沱春光画不成。坐拥熏炉寒尚峭,旋移花垡雨初晴。
钩帘乳燕多寻垒,隔巷吹箫已卖饧。忽见侍儿来插柳,始知节物近清明。
秋月凄清秋露下,灯花落尽银河泻。举头怅望女牛星,翻羡嫦娥长不嫁。
何年涌地出巃嵷,散作浮青数点峰。一气空濛走溟渤,双丸隐见宿长松。
谁探玉检千盘顶,试觅金仙九节筇。云欲出溪还隐去,紫烟待叩灌坛踪。
妾肌如玉颜如花,长眉窈窈青山斜。
深闺学成新妇礼,镜鸾不与留年丰。
昨朝东邻裁嫁认,今朝西邻催结褵。
自邻孤灯照春梦,年年风雨梨花时,
不怨父母贫,不恨蹇修拙。
妾生赋命自坎壈,底用间情写红叶。
千丝万丝霜练光,与谁织作云锦裳。
千针万两黻黼,与谁佩服朝明堂。
吁嗟妾薄命,薄命可奈何。
失时还自羞,失身羞更多。
妾宁失时无失身,平生分定月下绳。
但把贞心守贞色,肯信婵娟解误人。
客亭南北厌飘零,尚喜扬镳过故城。桐叶不堪追往事,泥丸尤足见民情。
青山阅世几兴废,白塔向人如送迎。伫立夕阳无限思,西风禾黍动秋声。
阴森古木石心栽,清澈寒溪镜面开。
斗起孤峰三百尺,从今唤作小飞来。
乳燕衔泥春昼长,倚阑无语立斜阳。
桃花红雨梨花雪,相逐东风过粉墙。