翠幕瑶梯百尺楼,楼前星斗自悠悠。天家仙会能多少,未到平明已别愁。
一道鹊桥横渺(miǎo)渺,千声玉佩过玲玲。
别离还有经年客,怅望不如河鼓星。
一道仙鹊架起的小桥横卧在那茫茫的银河上。听着织女的配环叮咚,看她款款地过桥而来。
我和伊人的离别是不会停息地一年复一年。怅然间抬头望去只见到牛郎星依旧闪烁,亘古光华不变;我的哀愁啊,就渐渐的不那么明显。
云意不交天更阔,星光不动汉空流。
素娥青女曾无匹,霜月亭亭各自愁。
衰年行止负虚名,百里文轩载酒清。黄叶柴门仙客到,白云茅屋野人迎。
维槐斋马花鬃洁,栖栋祥鸾彩羽轻。自恨陈遵不投辖,荒村斜月促归程。
燥发金丹柳泌诛,长生妙药已成虚。
穆宗心眼可昏惑,不省张皋覆辙书。
恰离了绿水青山那搭,早来到竹篱茅舍人家。野花路畔开,村酒槽头榨,直吃的欠欠答答。
醉了山童不劝咱,白发上黄花乱插。
金针插并玉搔头,月落河倾尚倚楼。细认双星还自感,别离同是一般愁。
亢阳日为虐,携子招提游。颇解文字饮,主宾相劝酬。
四纪驹过隙,废兴嘅前脩。颓然北窗卧,竹树涵新秋。
濡毫一挥洒,凉飙雨飕飕。薄暮酣且歌,缓步归林丘。
开帘眺夕景,寥天气清澈。广宇生夕凉,虚牖来华月。
暗虫傍砌吟,明
年年七夕渡瑶轩,谁道秋期有泪痕。
自是人间一周岁,何妨天上只黄昏。