高闲清制尚依然,试茗萧斋一榻边。秋水涧深朝听雨,落花风过午生烟。
缥囊珍重三千首,僧院销沈二百年。不是彦先能好事,几回遣韵委流泉。
溪上一篙春水,林间几个流莺。野客半醒半醉,江南江北关情。
曾披汉史羡冥鸿,身脱虞罗汉已终。
遥望仙舟悲逝水,独留荒冢泣寒蛩。
碑欹有字腰垂断,树老无枝腹半空。
不敢折巾强自附,为君沽酒酹秋风。
城南有怨妇,含情傍芳丛。自谓二八时,歌舞入汉宫。
皇恩数流眄,承幸玉堂中。绿柏黄花催夜酒,
锦衣罗袂逐春风。建章西宫焕若神,燕赵美女三千人。
君王厌德不忘新,况群艳冶纷来陈。是时别君不再见,
三十三春长信殿。长信重门昼掩关,清房晓帐幽且闲。
绮窗虫网氛尘色,文轩莺对桃李颜。天王贵宫不贮老,
浩然含泪今来还。自怜春色转晚暮,试逐佳游芳草路。
小腰丽女夺人奇,金鞍少年曾不顾。(有逸句)
归来谁为夫,请谢西家妇,莫辞先醉解罗襦。
玉台挂秋月。铅素浅,梅花傅香雪。冰姿洁。金莲衬、小小凌波罗袜。雨初歇。楼外孤鸿声涟远,远山外、行人音信绝。此恨对语犹难,那堪更寄书说。教人红销翠减,觉衣宽金缕,都为轻别。太情切。销魂处、画角黄昏时节。声呜咽。落尽庭花春去也,银蟾迥、无情圆又缺。恨伊不似馀香,惹鸳鸯结。
爱妾非徒貌,怜郎不在琴。如何才子意,亦若世人心。
犊鼻忘当日,凰音悔至今。始知秦氏女,真识使君深。
仙人昔是瑶池客,佩玉鸣銮生羽翮。骑鲸千载说白云,弱水三万那可隔。
蓬瀛深处乃其家,无限真仙衣绛霞。相呼酌醴劝蟠桃,安期大枣端如瓜。
龙吟虎啸众乐奏,神芝瑞草生奇葩。愿将此意踵太古,自然之道非特誇。
六月繁阴远,荒村计亦赊。作池堪积雨,除草为妨花。
遂觉茅亭敞,还依水槛斜。凉风披绿野,幽意在桑麻。
长卿不羞涤器,幼舆偏喜投梭。
叔子自复佳耳,安石终奈乐何。
怜君栖息处,地僻少人寻。野水带茅屋,远风生竹林。
鸟声临涧响,花气隔帘深。好是关情甚,无时却废吟。