磬声飘出半林闻,中有茅庵隐白云。几树秋声虚槛度,数竿清影碧窗分。
閒僧煮茗能留客,野鸟吟松独远群。此日已将尘世隔,逃禅漫学诵经文。
曾携铁网入海,裹得珊瑚树一株。
莺脰湖边轻借看,十分光彩照吾庐。
入塞仍羁旅,书来泪满缨。悲欢成隔世,衰白重关情。
远窜全家在,生还万事轻。几时归客梦,安稳石头城。
乱云迷远寺,入路认青松。鸟道缘巢影,僧鞋印雪踪。
草烟连野烧,溪雾隔霜钟。更遇樵人问,犹言过数峰。
唐代司晨有牝鸡,灭残宗室殆无遗。
若非仁杰擎天力,李鼎将移属武媚。
君不见许旌阳光,飞符走剑蛟龙降。
一朝功行满仙籍,宝册金丹来帝旁。
又不见孙思邈来,玉函方出千药。
棲迟犹作地行仙,良以活人恩施博。
要知天地德好生,鬼谋客邪胡由乘。
有符有药解济世,此心即可通神明。
桃椎耳孙乐虚静,符水能灵药能圣。
呼雷麾雷电缚魑魅,二竖三彭俱听命。
困者以醒病者甦,孳孳予岂为利图。
梓人作室橐驼树,治民相国非殊涂。
降魔要竖大法幢,起死要下黄昏汤。
更频繁物色合谁属,请起江湖登庙堂。
关山度晓月,剑客远从征。云中出迥阵,天外落奇兵。
轮摧偃去节,树倒碍悬旌。沙扬折坂暗,云积榆溪明。
马倦时衔草,人疲屡看城。寒陇胡笳涩,空林汉鼓鸣。
还听呜咽水,并切断肠声。
呜呼!仓颉莽千古,即生史籀亦尘土。
太学之东孔庙门,何得乾坤留石鼓。
奇珍岁久魂离魄,古文断落增艰涩。
野禽剥藓枯皮苍,山虫蚀土朽骨白。
日照犹看星斗移,雨来恐有龙蛇出。
当年此鼓流陈仓,骆驼欲载周文章。
贵如郜鼎宜在庙,祭酒却谓韩生狂。
后遭郑馀稍显异,宋家始能归大梁。
黄金填字石所丑,靖康离乱鼓北走。
埋没胡尘二百年,或落农家舂作臼。
文皇有意置成均,敕使鬼神永诃守。
我曾扪读慨夙怀,长揖宣尼洒杯酒。
周宣昔狩岐阳时,籀文烂漫天王辞。
石鼓隐见不可测,佛龛遗字争传奇。
大篆分流及蔡氏,作者日下江河毕。
峄山火迸秦王石,世间墨本空枣梨。
钟王亦似涉靡丽,忽瞻石鼓兴惭悲。
时乎通变圣不免,工正我吾皆其微。
但愿君王重吉甫,朝廷再树中兴碑。
只领千馀骑,长驱碛邑间。云州多警急,雪夜度关山。
石响铃声远,天寒弓力悭。秦楼休怅望,不日凯歌还。
丹霞蔽日。
采虹垂天。
谷水潺潺。
木落翩翩。
孤禽失羣。
悲鸣云间。
月盈则冲。
华不再繁。
古来有之。
嗟我何言。