今年是处春风早,江南地煖春更好。春风先把江山扫,次入梅花后芳草。
芳草春深更有情,直共江山到洞庭。落花流水从武陵,湖中有山春更青。
日欲落时一点明,少年莫上岳阳城。
五尺身躯一丈夫,百年事业竟何如。每思曾点三春乐,岂用康成万卷书。
物我同观从混俗,见闻俱泯似逃虚。古来豪杰几先定,肯向迷途错驾车。
马首成南渡,西风木叶疏。
去程烟雨外,孤馆别离初。
未试平戎策,空怀逐客书。
汉皇方问赋,谁复荐相如。
襆被重来宿,山堂故宛然。
池清秋过月,林静晚生烟。
仙李朝双阙,诗翁閟九泉。
无罪访存殃,搔首暮山前。
东风吹冷入窗纱,云黯瑶空散玉华。咫尺灞桥无觅处,诗人何地问梅花。
灵州城下柳,多被官军窃。犹馀拂地条,更苦行人折。
无复眼窥春,不见花飞雪。今君赴玉关,将何赠离别。
忆昨西台持宪节,金玉当筵识颜色。每同苑圃赏春花,更与池亭醉秋月。
怜君文雅复能诗,等闲出口皆奇辞。清音不啻振金石,妙思真如抽茧丝。
一从作牧西川去,食少事烦劳百虑。漏天湿暗芙蓉城,晴雪光摇紫薇署。
去年听说监文场,六经入手生寒芒。精神坐耗真可惜,冰魂雪魄成茫茫。
赤虬天上来符吏,知是虚皇徵作记。空堂永夜冷凄凄,寂寞谁承身后事。
兰台柱史重歔欷,为作祠堂在棘闱。我亦临风歌楚些,还思化鹤一来归。
攀援石磴上仙台,万壑晴岚午未开。千尺长松云一片,半空惟有鹤飞来。
二月生机发,梅枝转柳枝。犁云堪播玉,作茧自抽丝。
日暮春怜我,宵深梦到谁。风情千万种,一一遣成诗。
旬日雨新停,释吾双足囿。街头积水洼,陌上散云逗。
柳影碧千丝,梅魂寒一袖。翻怜剪剪风,春共晴波皱。