为怕缁尘染素衣,冻痕封蕊放春迟。
月来忽送阑干影,春到不分南北枝。
啼梦翠禽依树宿,断魂玉笛隔花吹。
任他万片随风去,须有青青呀底时。
梦想幽芳无处寻,相逢依旧岁寒心。
要看叶底玲珑玉,休折枝头蓓蕾金。
清晓风霜和艳冷,黄昏庭院觉香深。
扬州一树春多少,殢得何郎瘦不禁。
万点送春飞,人悲未足悲。禅关无问理,溪曲过开时。
钿委津阳路,风回洛水湄。流年来自去,醉莫论空枝。
园林都未觉春风,蓓蕾枝头茁小红。
要识十分清绝处,暗香疏影月明中。
小园数树杂花开,零落无声覆绿苔。
休恨五更风雨急,明年春色自归来。
似无还有暗香来,知是春风到早梅。
一岁一番花似玉,老人见得几番开。
素呈天巧未教青,云酿寒时一望明。且得少阳通好信,不消孤笛送新声。
绛绡捧蕊谁妆就,金粟含须自缀成。最是百花难比处,只承风信已知名。
蝶醉蜂痴一簇香,绣葩红蒂堕残芳。
因嗟好德人难得,公子王孙尽断肠。
焦山寺里随僧粥,枯木堂中看古文。三客两亡馀有仆,百年几尽忽逢君。
桉铭欣得闻京兆,载酒常当同子云。却使卧游生远想,海门东眺碧天分。
老夫对客常思卧,谁写疏枝剧可怜。浑忆扬州唤吹笛,梅花岭上值新年。
为汝花中开最孤,诗翁何惜屡提壶。却应有意酬青眼,浑似倾心向白须。
击铜钵时吟更好,掷金钱后醉相娱。杨妃只有黄裙在,且问风霜留得无。