上帝高居绛节朝,使君意气凌青霄。君臣既与时济会,一豁明主正郁陶。
伯仲之间见伊吕,临江节士安足数。欲倾东海洗乾坤,世人那得知其故。
诸君何以答升平,济世宜引贤俊人。凤臆龙鬐未易识,不与八骏俱先鸣。
回鞭却走见天子,光芒六合无泥滓。后汉今周喜再昌,丹青婉转麒麟里。
天时人事日相催,抑塞磊落之奇才。搀抢荧惑不敢动,五云多处是三台。
春来准拟开怀久,稍待秋风凉冷后。夜骑天驷超天河,南极一星朝北斗。
遥传碧落入新除,早向清都卜定居。金勒鸣珂班退后,玉堂挥翰酒醒馀。
试听掣动铃绦响,惊看飞来锦帕舒。甘露堂前正秋色,集贤如堵望相如。
濒湖观户旧倒颠,新起小楼明且鲜。道人不惯养白鹤,食豕却来堂下眠。
偶闻使者薄暮至,考鼓挝钟吟昊天。春茶煮就且莫试,慷慨凭高询往年。
巨浪劈山倾,孤舟与浪争。逆飞天地肃,捷出鬼神惊。
至险追前载,终身愿太平。不然忠孝理,值此各何情?
刁斗声寒里,烽烟鼙鼓鸣。阵开边月黑,战劲压风横。
将令衔枚肃,胡笳动地惊。忽闻驰露布,饶唱入边城。
同经霜雪耐时艰,历尽崎岖东浙山。岂料冰珠翻碧海,顿教仙骨老朱颜。
香魂未断应来复,云洞留缘空自还。毕竟天工神守护,不令凡艳落人间。
晓雪初明瓦,春云密布空。
酒惊蕃鹤远,诗坐灞驴穷。
访戴无嘉客,和陶称倦翁。
应怜四十韵,衣带贺年丰。
清歌声里便高眠,古老诗中借一联。
猿抱子归青嶂里,鸟啼花落碧岩前。
寥落遗忠像,杉松古殿阴。兴亡问流水,哀怨动鸣禽。
志厄当年会,神垂异代歆。独临车马道,应识往来心。
回环拥冈峦,澶漫分林坞。
纵目以怡情,信美疑吾土。