池上交加碍钓船,汉宫新妓约三千。绿箩枝叶能承露,红玉肌肤不惹烟。
巫峡已曾萦客梦,西施何处掷金钱。无人为把秋香惜,聊借西风赠此篇。
不出深山今几年,湖边又上李膺船。芝城夜雨初怜别,岩寺松风且寄眠。
自笑多岐成役役,何如一息守绵绵。归来尚喜庭柯在,欲话相逢已㗳然。
高阁凭阑思惘然,旧游回首又经年。山阴留滞归舟后,蓟北飘飖去雁边。
树影乍疑人侍侧,江流犹见道参前。风尘已觉閒人少,得共閒时信有缘。
玉骨绡裳韵太孤,天教飞雪伴清癯,
林寒疏蕊半开落,野迥暗香疑有无。
庾岭风光仍似旧,汉宫铅粉莫相污。
惊心不必临空树,一白流空春便徂。
马首成南渡,西风木叶疏。
去程烟雨外,孤馆别离初。
未试平戎策,空怀逐客书。
汉皇方问赋,谁复荐相如。
乐游原近少陵原,芳草萋萋接远天。惆怅慈颜无复见,不禁双泪一潸然。
雅淡虽堪喜,飘零亦可伤。随风翻玉笛,带雨上雕梁。
蕃将宁知味,胡儿讵识香。吴侬缘戍久,一曲泪成行。
忆昨西台持宪节,金玉当筵识颜色。每同苑圃赏春花,更与池亭醉秋月。
怜君文雅复能诗,等闲出口皆奇辞。清音不啻振金石,妙思真如抽茧丝。
一从作牧西川去,食少事烦劳百虑。漏天湿暗芙蓉城,晴雪光摇紫薇署。
去年听说监文场,六经入手生寒芒。精神坐耗真可惜,冰魂雪魄成茫茫。
赤虬天上来符吏,知是虚皇徵作记。空堂永夜冷凄凄,寂寞谁承身后事。
兰台柱史重歔欷,为作祠堂在棘闱。我亦临风歌楚些,还思化鹤一来归。
一年春事尽,花气漫馀腥。乱絮由他落,清风独我听。
能安愁里病,难得醉中醒。但爱迷濛处,离离岸草青。
失落寒泥里,青君欲唤起。馀华迸作雷,划破梦之鄙。