塞草游驹犊,边城夜不关。健儿心亦礼,老将没于閒。
岂见兵符走,唯闻象贡还。从兹徐绩比,不得冢前山。
汴水方穷到淮水,大船蹇蹇拒风行。不知静里千帆过,唯喜空中一派清。
秋气已残山态老,夕阳未尽浪花明。牧儿随队閒无事,强作歌声和橹声。
浮云吐寒月,馀霰清夜气。
萧条广文直,冷冽久不寐。
所欣同心友,谈笑亦来塈。
高步南楼阴,清风散馀醉。
仰看星斗移,俯念岁时逝。
兹曹寡吏责,疏拙得所庇。
幸君数来临,共作苦吟计。
儿童不可近,况复与之亲。薤露不终刻,松风知几春。
嚬嚬徒满目,切切竟何人。诵罢莺鸣咏,空馀涕满巾。
一雨凄凉夜,群阳发育春。风雷惊旧蛰,泥滓倦行人。
花秀千家囿,波添数尺津。新晴何处好,郊外草如茵。
玉律阴阳会,璿玑日月新。熙宁万岁历,元祐八千春。
卦象已乘泰,斗杓方建寅。白头谙守岁,红烛最知春。
柏酒人怀远,饧盘客荐新。老来长道路,惭愧百年身。
凡物无美恶,适俗斯见收。
荆玉铁强献,随珠毋暗投。
苟曰道不同,其可相为谋,
知已尽沦丧,吾生行且休。
人生在斯世,穷达悬诸天。
迷徒不知此,多为外物迁。
岂若保真素,白云日高眠。
鸿飞杳冥冥,弋者何慕焉。
众人穷智虑,没齿常区区。
吾独不能尔,林卧安其愚。
聪明既寂绝,因之得玄珠。
其珠有夜光,终将破昏衢。
山中良自好,住久乐已成。
山木有嘉荫,山禽无俗声。
永言辞世路,世路多不平。
亦以性疎懒,不能但劳生。