我家本燕云,皇考昔膴仕。门户早单弱,田园久废寘。
中原丧乱频,骨肉不得恃。兄弟弃草野,松楸作平地。
今我虽偶存,贫病苦交至。有尔且煖眼,嗣续得不坠。
富贵人所愿,诗书须尔事。头角似稍长,难以杂童稚。
玉琢终待磨,木揉后成器。寸阴必自惜,前脩可追跂。
数数恐伤恩,斯言尔当志。
欹枕听寒更,寒更发还住。一夜千万声,几声到君处。
户枢不容蠹,展转夕与朝。死水不赴壑,浅于杯所胶。
人生戒甚逸,起我少自劳。呼僮续长绠,落落鸣桔槔。
携瓢傍脩竹,灌洒绕百遭。念此十二君,离群自江皋。
移栽一年馀,已长数尺梢。斋前雨霜丛,岁久根已交。
交根缠箨龙,卷叶不复摇。聊苏夏日畏,未谢春雨膏。
萧萧便生凉,霍若云雾消。却坐井边石,清泉濯双骹。
官闲但数数,听以老圃嘲。岂敢运甓比,漫欲滋枯焦。
空谷嫣然笑靥开,春风元自蜀山来。少陵忘却浑闲事,更有离骚忘却梅。
鸟声四合阴扶疏,江湖散人拜赐初。
此君之子才堕地,一一文采如於菟。
相看又作故时面,乃是秋风箧中扇。
寸阴尺璧定何如,付与尔曹分贵贱。
蛮烟无处洗,梅蕊不胜清。
顾我已头白,见渠犹眼明。
折来知韵胜,落去得愁生。
坐久江南梦,园林雪正晴。
玉颊香肌委尘土,雪魄冰魂无处所。
一年春事顿成空,不必飘零似红雨。
知君才气本无双,拭目曾看古战场。华萼风流今不坠,文章光焰自应长。
诗从古锦传家法,身□花塼是故乡。它日万钱供日费,更期粟贱致时康。
纷纷郁郁烟结扉,传道老何孙子归。褓中不作婴儿泣,芝兰共见生庭闱。
于公决狱德莫比,今日何公亦如此。掌中送此麒麟儿,不是如来须孔子。
长儿本自长沙得,骥子生孙定奇特。未论玉骨秋水神,闻说已传汤饼色。