丹雏振翰栖佛屋,蛟吻吐泉供客浴。
东华梦破软红飞,不肯随人到岩谷。
扣栏投饵鱼群喜,一鳞圉圉独去之。
万里归来狎鸥鸟,青波如镜鬓如丝。
角声定自与谁语,月色不应无为明。
已作杨花着泥久,无多心事惹愁生。
今日论形胜,全淮正上流。
老成资毕召,俊异集枚邹。
共说从军乐,休歌出塞愁。
乡邦饶杞梓,君已拔其尤。
积雪连旬晦,江空岁晏时。客途偏感慨,忍诵蓼莪诗。
五更风摇白竹扉,整冠上马不可迟。
三家陂口鸡喔喔,早於昨日朝天时。
行云弄月翳复吐,林间明灭光景奇。
川原四望郁高下,荡摇苍茫森陆离。
客心忽动群鸟起,马影渐薄村墟移。
须臾东方云锦发,向来所见今难追。
两眼聊随万象转,一官已判三年痴。
只将乘除了吾事,推去木枕收此诗。
写我新篇作画障,不须更觅丹青师。
浮屠善幻多技能,少林拳法世希有。
道人更自出新奇,乃是深山白猿授。
是日茅堂秋气高,霜薄风微静枯柳。
忽然竖发一顿足,崖石迸裂惊砂走。
去来星女掷灵梭,夭矫天魔翻翠袖。
舑含沙鬼戏人,髬{髟思}崟磨牙薙捕兽。
形人自诧我无形,或将跟絓示之肘。
险中呈巧众尽惊,拙里藏机人莫究。
汉京寻撞未趫捷,海□眩人空抖擞。
番身直指日车停,缩首斜钻针眼溜。
百折连腰尽无骨,一撒通身皆是手。
犹言技痒试贾勇,低蹲更作狮子吼。
兴阑顾影却自惜,肯使天机俱泄漏。
余奇未竟已收场,鼻息无声神气守。
道人变化固不测,跳上蒲团如木耦。
塞雁惊斜日,边沙捲北风。敝舆山雾里,冷饭驿亭中。
黄草连云暗,青峦带雪丛。壮怀元不老,犹慕伏波翁。
金相隔休教错。年间怎生作。前头说甚惺惺,辰下重安手脚。被蟾光晷运交,平时从根摸索。事有神功,清强气跃。下於予寻倚托。文上没丹药。天知命惟高,中谈谈中别著。公决要觅清凉,兆府城南登阁。各得其宜,昼欢暮乐。
去年雁南飞,别君溉水畔。今年丛菊黄,逢君璧河岸。
一年匆匆过,无端生感叹。嗟余霜鬓新,羡君仍矫健。
观景临轩窗,谈诗入客馆。夜来灯火红,添酒重开宴。
因话古泸阳,由来富词翰。煌煌蔚人文,流韵悠且远。
就中有胡公,辞彩珠玉灿。可惜炼狱中,再再罹忧患。
一生抑悲辛,言之泪欲泫。遗篇委尘沙,久之恐不显。
贤哉我杨君,灼灼具只眼。有心敬前修,欲续广陵散。
我感杨君义,如沐春阳暖。冯唐犹未老,廉颇尚能饭。
倘有效力时,理合听召唤。酒酣兴转浓,不觉夜已半。
秋风掠窗过,落叶纷且乱。
思亲有堂橘有轩,苔封石径无尘諠。持竿随处坐临水,抱瓮或时行灌园。
服鸟三冬止萝屋,凤雏五色翔薇垣。远道奔哀泪如雨,莫向月明重听猿。