一扫从前万虑非,寒光冷照发幽微。
乾坤总在冰壶裹,不费壶公日暮归。
夜来归梦绕乡关,沧海何曾碍往还。
有问大唐天子国,为言覩史在人间。
大悲心上流出底,呼为切脚若为评。
不知切脚什么字,写不成兮呼不成。
依依稀稀如半月,髣髣髴髴若三星。
分付老昭诸善士,生生世世寿康宁。
还舟望炎海,楚叶下秋水。
寒雨连天夜入吴,平明送客楚山孤。
洛阳亲友如相问,一片冰心在玉壶。
丹阳城南秋海阴,丹阳城北楚云深。
高楼送客不能醉,寂寂寒江明月心。
春江愁送君,蕙草生氤氲。
醉后不能语,乡山雨纷纷。
枫林已愁暮,楚水复堪悲。别后冷山月,清猿无断时。
枫林已愁暮(mù),楚水复堪悲。
别后冷山月,清猿无断时。
黄昏时分的枫林似乎在惆怅夜晚即将降临,楚水向东,水声催人心中悲起。
和你分别后,山寒月冷,两岸猿声似永无断绝之时。
暮:傍晚。
楚客醉孤舟,越水将引棹(zhào)。
山为两乡别,月带千里貌。
羁(jī)谴(qiǎn)同缯(zēng)纶,僻幽闻虎豹。
桂林寒色在,苦节知所效。
楚客:犹迁客。指任五。越:通“粤”,古民族名,居江浙闽粤之地,谓之“百越”。
羁谴:因贬谪流放而旅居他乡。一种系丝绳以射飞鸟的箭。纶:钓丝。
苦节:指于逆境之中,坚守节义。
手扶藜杖出南园,不向妻孥告一言。
白发被肩过浙水,青山回首隔吴门。
平芜客路何时尽,乔木人家几处存。
此去越中怜岁暮,绨袍应见故人恩。