为怕缁尘染素衣,冻痕封蕊放春迟。
月来忽送阑干影,春到不分南北枝。
啼梦翠禽依树宿,断魂玉笛隔花吹。
任他万片随风去,须有青青呀底时。
梦想幽芳无处寻,相逢依旧岁寒心。
要看叶底玲珑玉,休折枝头蓓蕾金。
清晓风霜和艳冷,黄昏庭院觉香深。
扬州一树春多少,殢得何郎瘦不禁。
只凭风作使,全仰柳为都。一腹清何甚,双翎薄更无。
伴貂金换酒,并雀画成图。恐是千年恨,偏令落日呼。
我生天地间,独作南宾雁。哀鸣慕前侣,不免饮啄晏。
虽蒙小雅咏,未脱鱼网患。况是婚礼须,忧为弋者篡。
晴鸢争上下,意气苦凌慢。吾常吓鸳雏,尔辈安足讪。
回头语晴鸢,汝食腐鼠惯。无异驽骀群,恋短豆皂栈。
岂知潇湘岸,葭菼蘋萍间。有石形状奇,寒流古来湾。
闲看麋鹿志,了不忧刍豢。世所重巾冠,何妨野夫丱.
骚人夸蕙芷,易象取陆苋。漆园逍遥篇,中亦载斥鷃.
汝惟材性下,嗜好不可谏。身虽慕高翔,粪壤是盻盼。
或闻通鬼魅,怪祟立可辩。硩蔟书尚存,宁容恣妖幻。
园林都未觉春风,蓓蕾枝头茁小红。
要识十分清绝处,暗香疏影月明中。
似无还有暗香来,知是春风到早梅。
一岁一番花似玉,老人见得几番开。
素呈天巧未教青,云酿寒时一望明。且得少阳通好信,不消孤笛送新声。
绛绡捧蕊谁妆就,金粟含须自缀成。最是百花难比处,只承风信已知名。
为汝花中开最孤,诗翁何惜屡提壶。却应有意酬青眼,浑似倾心向白须。
击铜钵时吟更好,掷金钱后醉相娱。杨妃只有黄裙在,且问风霜留得无。
池上交加碍钓船,汉宫新妓约三千。绿箩枝叶能承露,红玉肌肤不惹烟。
巫峡已曾萦客梦,西施何处掷金钱。无人为把秋香惜,聊借西风赠此篇。
逐逐风尘耳目交,又将绮语向人抛。何当收拾真囊橐,月下柴门静自敲。
一宿东山下,山高云雾深。何时重策杖,月出听猿吟。