世无贾长沙,安有痛哭事。梦中忽忽泪成河,清宵怪底生愁思。
床头长剑作鼍鸣,起坐惊看不得试。一身恩怨宁足论,热血终当洒何地。
五更风紧愁不眠,太白睒睒光在天。明朝怀抱定一吐,知君已返姑苏船。
君来镇日黯无语,肝胆相照心茫然。人生上寿谁百年,金丹未得空欲仙。
那能老死折腰走,妄冀五亩种秫田。太湖东畔灊山麓,卜邻傥许茅同编。
不然共我青城去,芋魁饭豆长随缘。
山中三月山桃开,红霞烂漫无边涯。山家藏春藏不得,落花流水人间来。
忆昔携家窜岩谷,秦人半向长城哭。回头尘土失咸阳,矰弋徒劳羡鸿鹄。
冬裘夏葛存大朴,小国寡民皆乐俗。昼永垣篱鸡犬閒,春晴门巷桑榆绿。
渔郎偶到本无心,仙境何缘得重寻。今日武陵图上看,唯见云林深复深。
长条尔何物,送郎天边去。恨不持斧戕,斫尽江头树。
兔丝附青松,松高丝亦长。
何意秋风来,委蔓随飞霜。
海行无信风,春行无信时。
瑶轸曾误人,勿复欺新知。
事君以红颜,欺我以白头。
有夫莫令客,客心不可柔。
昨暮日入我当出,今朝日出我当入。
日出入兮无停轮,我甫孤征向人急。
辚辚双履翻数千,天街磨成宝镜鲜。
念欲且息不得息,两胥掖我高于肩。
汝饥不能倩我饱,汝亦劬劳堪自保。
世间到处有羊肠,何必唏嘘歌蜀道。
当时已恨隔重阍,不道重阍尚有门。
玉皇高拱蓬莱殿,一水盈盈碧海尊。
烽烟犹未尽,年鬓暗相催。轻敌心空在,弯弓手不开。
马依秋草病,柳傍故营摧。唯有酬恩客,时听说剑来。
公无渡河,河浊且波。公无渡河,乱石嵯嵯。朔风萧萧,祁雨滂沱。
鼋鼍出没,蛟龙孔多。猗嗟公兮,汝无渡河。
美人别来良悠悠,缄书不寄留床头。桃花几回酿红泥,紫燕双衔入翠楼。
倾情写意心相结,绿酒金樽对芳节。对芳节,恐迟暮,凉风生,鸣雁度。
别乡千万里,离心竟前路。
边地遥无极,征人去不还。秋容凋翠羽,别泪损红颜。望断流星驿,心驰明月关。藁砧何处在,杨柳自堪攀。
贱妾留南楚,征夫向北燕。三秋方一日,少别比千年。不掩嚬红缕,无论数绿钱。相思明月夜,迢递白云天。