华封耆老望车尘,故以青松祝圣人。云去帝乡桑变海,旧枝重叠长龙鳞。
欲过东家怕渡桥,欲题黄叶怕随潮。
经旬不踏门前路,陡顿苍苔绿色饶。
后潘水上竺仙家,领客来分竹里茶。明日归时须记取,白蘋剩采半开花。
一点消磨几许春,苔生新绿衬残馨。忍看卷地随风去,不忍儿童扫乱零。
听雨山中寺,萧条对佛灯。春怀偏恼客,野兴未嫌僧。
雷似千峰动,泉应一夜增。壮心方激烈,静坐欲飞腾。
深堂昼日坐萧然,兴至行吟倦复眠。水石簋清手自击,海天亭远梦相牵。
客谈鹿洞已无分,人忆蠡湖还有边。高秋拟上莫釐顶,已办买舟三百钱。
秋气横排万马,尽屯在、长城墙下。
每到三更素商泻。
湿龙楼,晕鸳机,迷爵瓦。
谁复怜卿者?酒醒后、槌床悲诧。
使气筵前舞甘蔗。
我思兮,古之人,桓子野。
道缘为重世缘轻,总属閒游岂计程。九曲仙班邀鹤驭,半空天乐奏鸾笙。
经旬绝粒抛烟火,到处行歌变姓名。多少函中遗蜕在,不知若个是前生。
匡山峙东南,积阻带晴霓。蜿蜒三百里,峰峦转崭绝。
屹立睨中原,高擎拄天阙。下有藏真士,散发弄松雪。
时来起渊潜,道味乃井渫。薜萝惬幽贞,丛桂树芳烈。
行藏岂不荣,白黑因所说。方追洪厓踪,距迷巨卿辙。
愿言就松门,挥杯共明月。
只合临漳死,曹家鬼好文。枫根犹有绣,夜壑岂无春。
研乞铜台瓦,姻求洛浦甄。歌遗涂粉客,衣逐卖香人。
客鬼轻残蜕,骚宫重楚魂。死生旦昼理,夜乐胜朝颦。