关山月,一年十二度圆缺。平时不忍看,况是中秋节。
此际穹庐已尽眠,团团独对南来客。关山月,玉宇绝纤尘。
平沙明似水,矮树远疑人。关山月,万里共清辉。回想闺阁里,应照流黄机。
停梭望明月,泪下沾裳衣。关山月,升自东海湾。经天涉黄道,如输沈西山。
月轮有升沈,人生有往还。月下计归期,白露湿衣寒。
几时桂魄满,方在故园看。
天开地辟郁鸿濛,作镇河山大小东。绝顶抟风须九万,崇朝出雨遍虚空。
高标衡华嵩恒上,世阅齐秦汉魏雄。南望群峰争络绎,一如江汉识朝宗。
斗酒张宵宴,清风荡我襟。麈谭窥视彻,诗味入秋深。
朗月应留醉,高山敢嗣音。苍茫宛中树,无限别离心。
泻雾倾烟撼撼雷,满山风雨助喧豗.争知不是青天阙,扑下银河一半来。
孤峰临万象,秋气何高清。天际南郡出,林端西江明。
山门二缁叟,振锡闻幽声。心照有无界,业悬前后生。
虽知真机静,尚与爱网并。方首金门路,未遑参道情。
西阁日将夕,川原生暮烟。远林归倦鸟,枯叶抱寒蝉。
野岸渔罾外,秋风戍垒前。故人应念我,定有尺书传。
斯文何罪窜南荒,来谒孤祠泪数行。
恐有遗书藏坏壁,岂无哀赋吊沅湘。
精神不受氛烟蔽,道义长涵日月光。
西壁萧萧香火冷,何人能与作堂皇。
重关峻岭郁嵯峨,月色偏临绝塞多。万里寒生玄菟郡,三秋光射白狼河。
黄榆风急传吹角,玉帐沙明照枕戈。最是空闺音信断,中宵愁听《陇头歌》。
马首三峰近,林端万壑封。青天回落雁,赤日抱苍龙。
玉女时吹笛,仙人此种松。罡风何处断,忽听九霄钟。
知君桃李遍成蹊,故托乔林此处栖。虽然灌木凌云秀,会有寒鸦夜夜啼。