龙舟东下事成空,蔓草萋萋满故宫。
亡国亡家为颜色,露桃犹自恨春风。
黑衣小儿雨打窗,斑衣小儿雷殷床。良宵永昼作底用,只与二子更飞扬。
开尊匕箸须一洗,破卷灯火尤相妨。从来所持白羽扇,自许百万犹能当。
安知手腕为汝脱,以小喻大真成狂。挥之使去定无策,葛帐十幅眠空堂。
朝喧暮鬨姑听汝,坐待九月飞严霜。
鸟声四合阴扶疏,江湖散人拜赐初。
此君之子才堕地,一一文采如於菟。
相看又作故时面,乃是秋风箧中扇。
寸阴尺璧定何如,付与尔曹分贵贱。
玉颊香肌委尘土,雪魄冰魂无处所。
一年春事顿成空,不必飘零似红雨。
君不见野人谋食搜山谷,不似输钱买金粟。
醾薇细琐俱见情,岂有灵根不收录。
少陵饥走偏九州,命寄长镵生事足。
早知雪盛又无苗,拟欲诛求已皲瘃。
先生蔬食亦易饥,意感邻夫荷斤斸。
仅同冠芋又隐藏,远胜凫茈适疏缛。
痴儿且食惊未见,便欲负锄自捃挶。
人生留滞诚可怜,坐使百忧宽湿束。
烦君转寄与仇勤,晚食何时饱颜蠋。
知君才气本无双,拭目曾看古战场。华萼风流今不坠,文章光焰自应长。
诗从古锦传家法,身□花塼是故乡。它日万钱供日费,更期粟贱致时康。
我生南北本殊津,邂逅相逢若聚苹。
故纳破愁成一笑,应怜对影只三人。
居嫌人邑犹分袂,醉觉同心只异身。
送客溪边一惆怅,新欢过眼又前尘。
纷纷狱市如棼丝,与子共事西江湄。
地连远近多杂俗,事出众口无同辞。
文章幸子老益壮,蒲柳怪我秋前衰。
从今斫额望夫路,十年莫放攻多迟。
西来有客解归装,先说东台白首郎。
颜貌宛如周柱史,须眉皆是汉冯唐。
百年未觉强弓满,新历还添漏箭长。
欲寄平安恐烦报,桃花川里漾舟忙。
江南江北虽一水,欲济无由若千里。
那知奔走避边尘,邂逅西津见君子。
一饭山间同野僧,花前把酒看张灯。
醉吟落纸笔不停,留客夜阑双眼青。
才气如公端有几,半刺江城聊复尔。
新年华省用名郎,彙征公合联翩起。
人生相知贵知心,道同何必问升沉。
客袂此时成暂别,诗盟他日会重寻。