夙嗜一丘壑,誓言苦难践。梦踏西山云,陟降原复巘。
世纷不可耐,道根日以浅。永愧龛中定,三叹涕如霰。
君从柯山来,行尽蜀山险。不惮屐齿蜡,恣襞兰亭茧。
毫端花五色,优昙时一现。翛翛尘外趣,历历眼中见。
人生欢会少,抟沙随手散。何以慰瞻思,英词展黄绢。
揽飞云兮遐思,轶迅飙兮流目。涪之水兮渺瀰,秘殊境兮仙谷。
彼仙谷兮何有,辟埃氛兮泬寥。森幽篁兮拥翠,蓊嘉柏兮相樛。
路窈窕兮山盘纡,田可稼兮溪可渔。谷中人兮归何时,雾冥冥兮雨霏霏。
人心洪涛兮冲君航,世途羊肠兮隤君马。盍舍策兮停桡,聊相羊兮田野。
兰室兮蕙裯,鹤舞兮猿嗥。君归来兮何乐,澹无取兮焉求。
敷床兮千万轴,问何如兮岳之麓。慨视世兮抢攘,忍洁身兮幽独。
谷中人兮无淹留,霭肤寸兮泽九州。芳菲菲兮未沫,期岁晚兮逍遥。
平生不踏东川路,乘兴克风烂漫游。
文冢姓名悬日月,书堂冤愤惨林丘。
欲呼千载醉魂起,那复少陵诗句遒。
啼鸟不知人意绪,弄晴刚自说春愁。
槿篱绳屋间桃花,晴日蒸红片片霞光。
物色为人揩病眼,乱山深处诧奢华。
儤直稍宽庚伏暑,传宣来自玉皇家。
冰盘满掬三危露,金榼频{奭斗}九醖霞。
衙鼓骤惊行抱牍,索铃犹误吏催麻。
叵堪厨酿甜如密,漫倚桥栏看水花。
醉思雪乳不能眠,活火沙瓶夜自煎。
白绢旋开阳羡月,竹符新调慧山泉。
地炉残雪贫陶穀,破屋清风病玉川。
莫道年来尘满腹,小窗寒梦已醒然。
落帆鲁桥口,意行还自阻。尝闻鲁获麟,西狩此其所。
去鲁今千年,秋风几离黍。扁舟春已深,游子歌白苧。
垂荫满芳洲,清湍激回渚。落日下西皋,苍然见平楚。
归鸟飞已稀,野寺钟初杵。不知水堰开,夜听舟人语。
嗟余老无成,白发事行旅。明发不得休,晨飧带沙煮。
仓皇战守强撑支,力尽孤城竟死之。不谓真卿能备寇,终然南八是男儿。
尘昏何处归辽鹤,月黑空山叫子规。不负平生忠孝志,故人亲勒墓前碑。
秋江渺(miǎo)渺芙蓉芳,秋江女儿将断肠。
绛(jiàng)袍春浅护云暖,翠袖日暮迎风凉。
鲤鱼吹浪江波白,霜落洞庭飞木叶。
荡舟何处采莲人,爱惜芙蓉好颜色。
秋江无边无际荷花正芬芳,秋江的女儿们想你想断肠。
春天刚到红色袍带云护暖,夕阳西沉翠绿袖口迎风凉。
鲤鱼风吹动江中白浪,秋霜降落洞庭满地飞木叶。
采莲人要荡舟到何处,你要爱惜荷花的好颜色。
兼善:即泰不华,字兼善,十八岁中右榜状元,曾任江南行台监察御史、中台御史,以敢于直谏闻名于朝。秋江渺渺:秋天的江面浩大无边,看不到尽头。芙蓉芳:荷花散发芳香。断肠:形容极度的思念棚悲痛。即秋霜将至,荚蓉凋零,采莲女们无比怜惜。喻对贤良受挫而深表同情。
绛袍:即绛纱袍,古代常用着朝服。翠袖:绿色的长袖,即女人所穿。
鲤鱼:即鲤鱼风,通常称九月风或秋风。霜落:喻黑暗的社会邪恶势力。洞庭:即洞庭湖。
燕京女儿十六七,颜如花红眼如漆。
兰香满路马尘飞,翠袖笼鞭娇欲滴。
春风驰荡摇春心,锦筝银烛高堂深。
绣衾不暖锦鸳梦,紫帘垂雾天沉沉。
芳年谁惜去如水,春困著人倦梳洗。
夜来小雨润天街,满院杨花飞不起。