补天残片女娲抛,扑落禅门压地坳。霹雳划深龙旧攫,
屈槃痕浅虎新抓。苔黏月眼风挑剔,尘结云头雨磕敲。
秋至莫言长矻立,春来自有薜萝交。
罗浮春动雪初消,嫩蕊含香色更娇。记淂玉堂清咏处,阑干东畔月华饶。
冰姿元不染纤尘,彷佛罗浮梦里人。忆淂江南残雪后,一枝常占上林春。
鸳湖如纱碧堪语,风吹乍断长堤雨。南塘蝶倦趁船归,飞上佳人绣金缕。
亦有红楼带古桥,洗妆夜待灯迢迢。拗莲盘丝织情字,倒挂眉梢吹玉箫。
优昙宝树作香林,佛面辉光紫磨金。
峰顶莲花高十丈,便敷妙座出花心。
零落孤根玉雪团,天孙剪月试天寒。
凡间讳白骄红紫,却把梅花作杏看。
漾漾南涧水,来作曲池流。言寻参差岛,晓榜轻盈舟。
万绕不再止,千寻尽孤幽。藻涩讶人重,萍分指鱼游。
繁苗毯下垂,密箭翻回輈.曝鳖乱自坠,阴藤斜相钩。
卧蒋黑米吐,翻芰紫角稠。桥低竞俯偻,亭近闲夷犹。
目为逐胜朗,手因掇芳柔。渐喜游来极,忽疑归无由。
气状虽可览,纤微谅难搜。未听主人赏,徒爱清华秋。
吴王醉处十馀里,照野拂衣今正繁。经雨不随山鸟散,倚风疑共路人言。愁怜粉艳飘歌席,静爱寒香扑酒樽。欲寄所思无好信,为人惆怅又黄昏。
暖触衣襟漠漠香,间梅遮柳不胜芳。数枝艳拂文君酒,半里红欹宋玉墙。尽日无人疑怅望,有时经雨乍凄凉。旧山山下还如此,回首东风一断肠。
天赐胭脂一抹腮,盘中磊落笛中哀。
虽然未得和羹便,曾与将军止渴来。