辞乡弹指浃旬过,谩拟长松带女萝。僧室梦回愁思冗,侯门食罢强颜多。
世途千里心如折,茅屋双亲鬓已皤。富贵本来勤苦得,不须弹铗动高歌。
南塘幽阒似山林,是是非非总不侵。诗有静功联句好,坐无俗客话情深。
花枝徙倚閒居乐,柳絮颠狂薄宦心。闻说主人村酒熟,几时携杖一相寻。
池榭惬幽独,狂吟学解嘲。露荷香自在,风竹冷相敲。
丧志嫌孤宦,忘机爱澹交。仙山如有分,必拟访三茅。
城里喧呼子不贫,乃能从我就僧谈。
平明且喜风收润,仰视只愁云向南。
靖节使年惭过二,斜川推日在前三。
吾生大似僧行脚,好问真空觅住庵。
萝架疏林漏月明,藤轮小凭纳宵清。瓜葫磊砢论庭实,箫管中和辨乐声。
露地及忘炎暑在,秋河先见夜云轻。一身自了从人说,历劫逃虚不近名。
我昔在田野,东阡与南陌。
时有素心人,浊酒聊共适。
既醉各归卧,不如牛羊夕。
醒来视西牖,残月在窗隙。
宁知衰莫年,乃复困行役。
天公如佚老,言归遂耕绩。
击壤乐余年,箪瓢敢求益。
陋儒华发入金门,也向彤廷预讨论。朝退每陪贤俊后,诗成曾感帝王尊。
九重亲为书宸翰,多士人均仰圣恩。共羡太平千载遇,自嗟无力报乾坤。
行都开阃头尚黑,壮怀直欲吞迤北。厉兵秣马不成寐,夜夜起待东天白。
九庙英灵凛如生,忍使宗社一齐倾。沧海可填山可徙,谁谓志专功无成。
昨日闾阎谩惊扰,劲气不逐腥风倒。白日隐隐东方升,夕晖看作晨晖皦。
鸡盘歃血盟未寒,卖降之子舌先弹。母系尼庵儿械道,盘中有饭吾谁餐。
救焚不管头额烂,叔氏起兵谋复汉。叛贼已诛敌未歼,视死如归心不乱。
寒风怒蓬勃,排户入吾室。
沙灰涨天黑,白日赤黄色。
捉衣拥肩坐,心脾寒憀慄。
须臾天气变,阴黯如涂漆。
跳空雨雹飞,四走珠玑出。
数子方叹惊,共怪天公逸。
先生携书来,昂颐杖飞策。
乃召二三子,环坐与之席。
呼童令取酒,盘飣杂梨栗。
酒行寒气除,春阳生四壁。
先生说大义,驰骛何纤悉。
洞彻人精神,两耳飞霹雳。
老语植根节,九牛不可屈。
尧眉与舜目,缅若曾相识。
如当夜黑中,光耀见赤日。
退思圣贤业,所积在劘剔。
韦皮画山龙,块泥亦瓦砾。
人固有识智,非如物之植。
而不自刻苦,昼夜如刀尺。
年齿方壮健,男儿宜努力。
方今太平民,尚未获苏息。
谁能拱两手,看人树勋绩。
往年醉倒先生家,今寄绿洒沧海涯。
此酒到时春已晚,犹应趁得赏残花。